De voorbije dagen stond Dessel en omstreken op z’n kop. De legendarische Australische rockband AC/DC streek voor de tweede maal neer in ons dorp. Nu nog de hoofdsteden Parijs en Dublin aandoen en hun Power Up Tour, die hen o.a. leidde langs Amsterdam, Sevilla, Dresden, München en Londen, zit er op. Ja, daar staan we dan als Kempisch dorp tussen al die groten.
De maand juni staat al decennia in mijn agenda als de Graspopmaand. Nu kreeg ik net als negen jaar terug de vraag om apart van het vierdaags festival een avondconcert op de festivalweide te mogen organiseren. Opnieuw AC/DC. Na een kort overleg met de veiligheidsdiensten konden we het licht op groen zetten. Het zijn die veiligheidsdiensten die we ook enorm dankbaar zijn. Zonder hen zou het echt niet lukken: politie, Rode Kruis, brandweer, interne en externe security, verkeersbegeleiders, lokaal bestuur, enz. En natuurlijk de welwillendheid van heel de buurt. Het zeer professionele imago van de organisatie helpt natuurlijk. Allemaal verdienen ze steeds een dikke pluim.
Maar goed, de voorbije vrijdag werd opnieuw minutieus voorbereid. De grote uitdaging was natuurlijk hoe op een korte tijd meer dan 55.000 concertgangers, naast de toch wel duizenden medewerkers, veilig en vlot in Dessel en terug weg te krijgen. Alles werd uit de kast gehaald. Drie afzonderlijke invalswegen die elk naar hun eigen parkeerzone leidden en alle andere doorgaand verkeer onmogelijk maken door de wegen af te sluiten. De fietsenstalling werd nog maar eens uitgebreid zodat duizenden hun fiets veilig en bewaakt konden stallen. Een 150 touringcars die voor groepsvervoer zorgden. En afspraken tussen De Lijn en de NMBS, inclusief nachttreinen, waarbij het station van Mol als draaischijf fungeerde. Op een paar schoonheidsfoutjes na kon alles vlot in praktijk gebracht worden. Een ongeval op de ring van Antwerpen waardoor een aantal concertgangers de eerste nummers misten betreur ik natuurlijk. En dat niet iedereen op tijd zijn nachttrein haalde werd dan weer opgevangen door de cafés aan het station die de deuren open konden houden. Mijn excuses aan hen voor wie het niet liep zoals we voorzien hadden.
Laat ons evenwel vooral niet vergeten dat het opnieuw een spektakel was. De reacties in de media liegen er niet om. Grootouders, ouders en kinderen. Alle leeftijden waren present. Er werd geschiedenis geschreven en ik ben er van overtuigd dat in vele familieverhalen die avond Dessel meer dan eens zal bovengehaald worden.
De doortocht van AC/DC leverde ons ook een mooi promotiefilmpje op. Ik weet niet wat steden betalen voor hun citymarketing; wij krijgen het er gratis bij: https://www.facebook.com/reel/876547470990231
Terwijl de laatste concertgangers de zaterdagochtend nog te spotten vielen, ging onze lokale stuurgroep N-VA/cd&v aan de slag om de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober verder voor te bereiden. En dat we er zin in hebben! Fier op wat we in onze Desselse gemeenschap allemaal kunnen verwezenlijken willen we verder bouwen. Met vereende krachten. ‘Dessel terug aan ons’, lees ik een nieuwe politieke groep op sociale media posten. Waarop die ‘terug’ slaat is me een raadsel. Evenals wie voor hen ‘ons’ is. Voor mij is die ‘ons’ evenwel duidelijk. Dat zijn alle mensen die in Dessel wonen ongeacht afkomst, kleur, geloof, gender,… Zij zijn het die op 13 oktober de puzzelstukjes mogen leggen om wie Dessel bestuurt en hoe Dessel bestuurd wordt.
Tot slot… Voor twee weken verwees ik naar mijn laatste actuele vraag in het Vlaams Parlement. Ze handelde over de Olympische Spelen die vandaag afronden. Minister Weyts sprak zijn ambitie uit dat we wel eens op weg zouden kunnen zijn naar twaalf medailles. Het dubbel van acht jaar terug in Rio. De teller staat nu op tien. Met vandaag nog een Lotte Kopecky op de baan en de Belgian Cats in de troostfinale tegen Australië zou dat kunnen. Neem daarbij de net niet medailles, zijnde de in mijn ogen frustrerende handvol vierde plaatsen, en we kunnen spreken van de beste Spelen ooit. Neen, niet zoals in Antwerpen maar toen, in 1920, waren de Olympische Spelen met 29 landen nog bijlange na niet wat ze nu zijn. Nu strijden 209 landen voor eremetaal.
En wat lees ik op een Nederlandse website: “Investeringen werpen zijn vruchten af. Waar in Nederland steeds concreter wordt gesproken over bezuinigen in topsport, investeert Vlaanderen juist extra in zijn atleten. Ben Weyts, Vlaams minister van Onderwijs, Sport, Dierenwelzijn en Vlaamse Rand, investeert momenteel in de topsport een recordbedrag van 30 miljoen euro.” Gelukkig is er nog het internationaal internet. Fijne sportieve zondag nog. Komaan Lotte! Komaan Cats!
Dessel, 11 augustus 2024
Kris van Dijck
