Vandaag mijn tweede zondag in het ziekenhuis van Mol na de galcrisis op Valentijns avond. Nadat men de pijn efficiënt bestreden had en de bloedafnames voor meer duidelijkheid zorgden, was het duidelijk dat ik hier niet direct weg zou zijn. Te veel ontstoken weefsel rond de gal, waarvan de galwegen geblokkeerd waren, maakte een wegnemen onmogelijk. We gingen een tweesporen weg op. Enerzijds werd onmiddellijk een antibioticakuur opgestart. Om de zes uur drie uur aan de infuus. Dag en nacht. Daarnaast werd ik vrijdag naar AZ Geel gevoerd om via keel, slokdarm en maag de galwegen proper en vrij te maken. Dat laatste lukte prima. Wanneer de gal dan effectief weggenomen wordt zal van de ontstekingswaarden afhangen. Dus onzekerheid blijft nog even… Maar met alle goede zorgen hier en vanop het thuisfront met Leentje en mammie op kop gaat het wel. Dank aan iedereen daarvoor trouwens.
Ik heb me dus bezig gehouden met lezen, podcasts beluisteren en het volgen van de actualiteit. Wat dat laatste betreft ergerde ik me weer constant aan de manier waarop in Vlaanderen aan berichtgeving gedaan wordt. Neen, ik moet geen regimepers, maar ik moet ook geen pers die bij elke maatregel toch maar naarstig op zoek gaat naar hij of zij die benadeeld wordt, om daar dan het ‘nieuws’ van te maken. Het moet altijd slecht zijn. Nooit eens iets hoopgevend. Zelden het grote plaatje ven het algemeen belang. Willen jongeren wel vrijwillig naar het leger? We zullen het zien hé. Als je het niet vraagt, de kans niet biedt, dan is het niks. Of die jonge onderwijzer die pas een woning kocht, die moet afbetalen en me vraagt: “waarom verdien ik minder dan de gepensioneerde onderwijzer die zijn huis al lang betaald heeft?” Die jongere wordt niet gevraagd. Die gaat niet betogen. Die oudere mag wel de toon zetten. Ik begrijp waarom mijn dochter destijds na drie jaar communicatie gestudeerd te hebben zei dat het niks voor haar was en me vroeg of ze nog de opleiding criminologie mocht volgen. Nu werkt ze ten dienste van de samenleving. De journalist niet dan? Neen, die werkt in het belang van de kijk- en verkoopcijfers waarbij primeurs de extra inkomsten zijn.
Voor het lezen heb ik Nexus van Yuval Noah Harari mee. Eerder las ik zijn Sapiens en Homo Deus. De verbanden waarbinnen wij als mensensoort leven en ons onderscheiden van andere dieren. Verbeelding en verhalen die ons samenleven vorm geven en de manier waarop die van in het stenen tijdperk tot nu in steeds andere vormen toch steeds voor dezelfde verbanden zorgen. Waarbij waarheid en macht niet hetzelfde zijn. Integendeel, de grootste leugens kunnen tot de meeste macht en rampspoed leiden.
Wat we deze week hoorden was daar een voorbeeld van. De machtigste man van de wereld, die over de cijfers en codes beschikt om ons allen naar de Filistijnen te jagen, pakte uit met leugens om u tegen te zeggen. En sommigen geloven hem nog. Waren het geen Russische tanks die drie jaar geleden Oekraïne binnenvielen? Niet volgens Donald. Even vrijblijvend pakt hij uit met de democratische legitimiteit van president Zelensky die onder de 4% zou gezakt zijn, terwijl alle peilingen over meer dan de helft spreken, inclusief een nepvideo om de Oekraïense president in diskrediet te brengen. Het spel dat door de groten der Aarde gespeeld wordt. Het is nooit anders geweest.
Bij de Vrede van Utrecht van 1713 werd over onze contreien beslist en werden de Zeventien Provinciën opgedeeld. Het Zuiden, wij dus, vielen in het Oostenrijks mandje terwijl de Republiek haar overwicht op zee zag verloren gaan. We werden netjes uit elkaar gekegeld: “Wij onderhandelen over u, bij u, zonder u,” was het devies van de grootmachten. Gedaan sterke Nederlanden, uitgebouwd door de Bourgondische hertogen.
Een goede honderd jaar later bij het Congres van Wenen in 1815 was het niet anders. Wel een hereniging, uitgewerkt tussen de grootmachten Engeland, Frankrijk, Pruisen en Rusland, maar ook boven onze hoofden en in de uitvoering ervan slecht gemanaged.
Wij kunnen dus niet aanvaarden dat over de hoofden van de Oekraïners noch die van de Europeanen over ons continent beslist wordt. Als we ooit een sterk eengemaakt Europa nodig hadden dan is het nu wel of we worden als koorknapen weggezet.
Tot slot de driedelige podcast van BDW Premier waarin ons verhaal van de vrachtwagens naar Strepy in 2005 in de eerste aflevering en mijn rol daarin. Dat zindert bezuiden de taalgrens blijkbaar nog steeds na. Ik ga me er niet voor verontschuldigen maar de context was wel dat wij als jonge partij niet door de mediamuur geraakten en niet de Waal, maar wel het systeem hekelden. Als er een euro in Vlaanderen geïnvesteerd werd, moest een andere euro in Wallonië over de balk en omgekeerd. Dat wafelijzer gedoe is mee een van de redenen van de lamentabele toestand waarin we verzeild zijn. Podcast hier te beluisteren: https://podcastluisteren.nl/pod/BDW-premier
Waar ik deze week het meest van genoten heb, waren de tussenkomsten van onze nieuwe fractieleider in de Kamer Axel Ronse. Je vindt ze terug op mijn Facebook-pagina. Rad van tong, met de juiste analyses, scherp en oprecht. De Kortrijkzaan is geboren in Brugge en werd op 25-jarige leeftijd al directeur bij Unizo Zuid West-Vlaanderen. In Texas zou mijn oud-collega Chris Vandenbroeke gezegd hebben. Na even raadgever geweest te zijn bij Geert Bourgeois vervoegde hij in 2014 onze Vlaamse fractie. Economie, werk, sociale economie, innovatie? Hij ademt het. In 2019 bleef hij aan boord en was ondertussen ook schepen van Cultuur in zijn thuisstad. Axel blijft de voeling met het ondernemerschap behouden en bezocht met zijn collega Maaike De Vreese in februari 2023 het honderdste West-Vlaams berdrijf. Vorig jaar verhuisde hij naar de Kamer waar hij nu onze 23-koppige groep aanstuurt. We mogen nog vuurwerk van hem verwachten met de nodige humor en stekelige pikuurtjes, maar ook steeds onderbouwd.
Zo, de zon begint langzaam op te komen, ik weet niet of we ze vandaag gaan zien, maar ik wens jullie toch een mooie zondag en hopelijk schrijf ik jullie volgende week vanuit het wondermooie Dessel.
Kris van Dijck
Mol, 23 februari 2025
