Het was een korte nacht. Gisterenavond blies de N-VA verzamelen in de Nekkerhal in Mechelen. Op een paar coronajaren na al een tijdje dat we daar onze nieuwjaarsdrink houden. Het is steeds een leuke en feestelijke bijeenkomst met veel gelijkgezinden op een minder formele wijze. Niet alleen je vele collega’s en medewerkers, maar nog veel meer werkers van op het terrein. Militanten van het eerste en recentere uur. Mensen ook dus die je daar na lange tijd nog eens tegen het lijf loopt. “Weet je nog dat je bij ons kwam spreken”, krijg ik dan vaak te horen. Van Izegem, over Merelbeke, tot Maasmechelen, ja in de voorbije 29 jaar wel wat zaaltjes bezocht. En gisteren waren ze er weer. Massaal. Met 5.000 vaak in door lokale afdelingen ingelegde bussen. Veilig van en naar Mechelen dus.
Bart De Wever legde in zijn toespraak de klemtoon op het verkiezingsjaar 2024. Terwijl op het Europees sporttoneel Lotte Kopecky en Loena Hendrickx met goud en Nina Pinzarrone met brons aan de haal gaan, en hoe, maakte hij het Europees bilan op van De Croo en zijn team. Quasi in alle overheidsdisciplines van slechtste begroting over meeste schuld tot minste economische groei, steeds goud, zilver of brons voor Vivaldi. Titels waar we niet direct fier op moeten zijn, en die ons Vlamingen richting verarming sturen. Alle balansen, alle statistieken, alle rapporten bevestigen dat. Dat is, neem het van mij aan, een zekerheid.
Weet de Vlaming eigenlijk nog dat wij federaal bestuurd worden door een regering van liberalen, socialisten, christendemocraten en ecologisten die géén meerderheid heeft in Vlaanderen? Dit is in een democratie gewoonweg ongehoord. In andere landen zouden de straten in de hoofdstad vol staan van protesterende en betogende burgers. Niet in Vlaanderen. Niet bij ons. Ook een zekerheid… Bovendien voert deze minderheidsregering een beleid dat haaks staat op wat de Vlaming wil. Het klavertje vier waar het in werkelijkheid om draait wanneer we de welvaart voor ons Vlamingen willen verzekeren zijn belastingen, energie, migratie en begroting. Je kan dat ontkennen, maar daar draait het om. En die katten liggen alle vier gebonden op het federaal niveau. Daar waar men droomt van Vivaldi 2. Want het beste moet nog komen als we de premier mogen geloven...
Maar ook op Vlaams niveau zijn er nog ‘zekerheden’. Je kan geen vergunning meer afleveren als gemeente, provincie of minister of je vindt wel iemand die in beroep gaat en z’n slag thuis haalt. Het algemeen belang wordt daarbij steevast opzijgeschoven voor het eigen belang of het gedacht althans dat het eigen belang gediend wordt. Dat kan gaan van het graven van een gracht of het aanleggen van een fietspad, over de omgevingsvergunning voor een warenhuis tot dat van een voetbalstadion of een milieuvriendelijke chemische fabriek. Te snel vergeet men dat die gracht het eigen regenwater afvoert, op dat fietspad de eigen kleinkinderen naar school fietsen en het je dorpsgenoten zijn die behoefte hebben aan die supermarkt. Maar ook dat stadion heeft een gemeenschapsfunctie en die fabriek zorgt voor de basisgrondstoffen nodig om je dagelijkse gebruiksgoederen te fabriceren Als je naar het groter plaatje kijkt is het eigenbelang niet echt je ‘eigen belang’.
Van de week ook weer een steeds weerkerend staaltje van vernietigingszucht. Nu het crossterrein in Lille. Steevast geeft de politiek een vergunning (gemeente, provincie of minister) voor gemotoriseerde sporten die op basis van klachten vernietigd wordt. Wie bestuurt hier eigenlijk nog? Balen, Lommel, Arendonk, Lille,... Keer op keer hebben we als overheden alle moeite gedaan om de gemotoriseerde sporten mogelijk te maken. We blijven dat doen. In Lille heb ik nog een fundamentele bedenking. Reden van vernietiging is het ‘waardevol’ nabijgelegen natuurgebied. Als er al vijftig jaar op die locatie gecrost wordt, en we spreken na die halve eeuw nog steeds van waardevolle natuur, sta me dan toe toch wel grote vraagtekens te plaatsen bij de impact van dat crossen op die natuur. Maar ja, er zijn nog zekerheden zeker?
Je zal ondertussen wel door hebben dat ik die ‘er zijn nog zekerheden’ eerder sarcastisch gebruik. Een mens, zeker met z’n twee voeten in de politiek, dreigt zo te worden. Maar toch. Als wij straks naar de kiezer stappen voor Vlaams Parlement, Kamer en Europees Parlement, is dat met een duidelijke boodschap. Een appel aan de Vlaming om ons sterk genoeg te maken, ons een mandaat te geven, om het tij eindelijk te keren. Om eindelijk een confederaal beleid in dit land mogelijk te maken. Om de Vlaming het beleid te geven waarvoor de meerderheid stemde. Om ook in eigen land een realistisch vergunningenbeleid te kunnen voeren. Afgestemd op de belangen van onze inwoners. Kort samengevat: voor Vlaanderen, voor welvaart.
Terwijl ik hier mijn laatste letters tik, vallen er nog wat fijne sneeuwvlokken uit de lucht. Voor de rest van de dag is de voorspelling droog en koud. Goed voor een leuke wandeling deze namiddag. En die staat ook op het programma. Samen met in Rhodos vorige zomer leren kennen vrienden uit Nederland en Limburg bezoeken we Tabloo en de 5km lange bergingswandeling. Een frisse neus en herinneringen ophalen met nadien de voeten onder tafel in de lokale Bistroo. Ook steeds inspirerend. Fijne zondag nog.
Kris van Dijck
Dessel, 14 januari 2024
