Opgeven

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Opgeven

Dat woord staat niet direct in mijn agenda. Na verlies terug voor winst gaan. Na tegenslag terug de rug rechten. Na ontgoocheling terug recht krabbelen. Voor niemand loopt het leven van een leiendakje. Niet in je privéleven. Niet in het professioneel leven. Dat geldt a fortiori ook voor een hele samenleving. Maar kan deze samenleving dat nog? Recht krabbelen, de rug rechten en terug voor winst gaan? Het zal wel moeten!

Maandag en dinsdag hadden wij de N-VA-fractiedagen. De volksvertegenwoordigers van de verschillende parlementen (Vlaanderen, Brussel, België en Europa), onze Vlaamse ministers en provinciaal bestendig afgevaardigden, de fractiemedewerkers en het partijbestuur verzamelden daarvoor in Antwerpen. Het nieuw politiek jaar werd er voorbereid. We doen dat met interne vergaderingen maar ook door externe sprekers aan het woord te laten. De gewijzigde mondiale realiteit met o.a. de oorlog in Oekraïne, de grote uitdagingen voor het Westen en dan de plaats van ons land daarin in een belabberde situatie van falende overheidsfinanciën, schuld en immobilisme was daarbij de rode draad.

We maakten o.a. kennis met de manier waarop informatica ingezet wordt in de oorlog. Niet alleen om de positie van de vijand te detecteren en vervolgens doelgericht te bombarderen. Het gaat veel verder. Een voorbeeld: de Russen lukten erin de gezondheidsdata van Oekraïne te kraken en daarbij de bloedgroepgegevens van al haar inwoners te wijzigen. Kom maar toe in een ziekenhuis waar je gewond binnengebracht wordt om vervolgens aan een infuus het foute bloed toegediend te krijgen. Wie bedenkt het.

Op dinsdagochtend moest ik verstek laten. Gevraagd voor een schooldebat over politiek en meer bepaald het onderwijsbeleid in Vorselaar, miste ik de voordracht van Peter De Keyzer. Peter De Keyzer is een econoom die werkte voor verschillende banken (KBC, ABN AMRO, Degroof Petercam en BNP Parisbas Fortis) en richtte zeven jaar geleden het eigen strategisch communicatiebedrijf Growth Inc. op. Jarenlang publiceert hij al columns in o.a. zakenkrant De Tijd over demografie, economische groei, eurozone, financiële aangelegenheden en politiek. Ik vernoem hem hier speciaal omdat ik na dinsdag zijn boek van 2021 “Vijf minuten ambitie, pleidooien voor een beter werkend land” herlezen heb. De conclusie is duidelijk en dus eigenlijk een must read voor eenieder die beleid voert of mee aan de knoppen zit - in de politiek, in een vakbond, in een bedrijf - maar ook voor elke burger. Het is een oproep aan iedereen.

Ik ga hier niet een samenvatting van het boek proberen te schrijven. Wat ik wel wil is een boodschap meegeven aan jong en oud dat er een serieuze wake up call moet klinken in onze samenleving. Als wij het goed willen blijven hebben, de toekomst van onze kinderen veilig willen stellen en hen ook een mooi vooruitzicht willen bieden, zullen we de handen uit de mouwen moeten steken. We zijn te veel in een hangmat verzeild geraakt. Is er een probleem? De overheid moet het maar oplossen. Terwijl die overheid (wat wij eigenlijk allemaal samen zelf zijn) dat niet kan. Zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid nemen moeten de hoofdtoon worden. We worden nu wel even opgeschrikt door de oorlog in Oekraïne, waar ook wij de economische gevolgen van voelen, denk maar aan gas-, energie- en voedselprijzen, maar zijn als een luilekkerland, zonder externe bedreigingen mietjes geworden. Landen en volkeren die wel moeten vechten of constant alert moeten zijn om te overleven doen het veel beter. Neem Finland dat een 1.340 km grens met een dreigend Rusland moet bewaken. Of Nederland dat voor één derde onder de zeespiegel ligt en daar constant aan moet werken. De ons-kan-niks-gebeuren mentaliteit moet er bij ons uit.

Dat hoort zich te vertalen in een gezond gemeenschapsdenken. Het algemeen belang minstens zo belangrijk voorop stellen dan het eigen belang. Dat situeert zich al op zeer kleine domeinen. Ik lees op facebook een bericht van een dame die te keer gaat omdat ze haar vertrouwd rondje met de hond gisterenavond niet kon maken omdat een deel van de straat afgesloten was voor een openbare manifestatie, de lichtstoet in Mol. Kan het nog straffer? Of procederen tegen investeringen die het algemeen belang, de economie, en dus onze toekomst bevorderen. Het wat-is-de-meerwaarde-voor-ons moet het te vaak afleggen tegen wat-is-de-meerwaarde-voor-mijn-persoonlijke-ik.

Als ik deze column open met het woord “opgeven” en hoop hiermee uw aandacht getrokken te hebben, is het omdat ik NIET wil opgeven. Ik wil me daar NIET zomaar bij neerleggen. Ik wil mijn handen uit de mouwen blijven steken in mijn rol als politicus om het tij te keren. In de eerste plaats om duidelijk te maken dat het anders kan.

Volgend jaar zal cruciaal zijn. De politieke kaarten zullen op 9 juni 2024 geschud en verdeeld worden. Dat partijen die teren op het ongenoegen van de mensen hoge ogen zullen gooien is zeer reëel. Daar mij bij voorbaat al bij neerleggen? Neen.

De voorbije fractiedagen sterken mij in de overtuiging dat wij goede, berekende en uitvoerbare antwoorden hebben. Een hervorming van dit land is het eerste wat moet gebeuren. De Vlaming daarvan overtuigen zal al een berg energie vergen en heel wat krachten zullen tegen ons ingezet worden. Een VLD-voorzitter die nu al uitkraamt dat een stem voor de N-VA een stem voor immobilisme is. Wat is het nu dan? Of een voorzitter van VOKA die geen staatshervorming wil maar wel een efficiënt bestuur. Een mail aan hem met de vraag hoe hij dat dan ziet blijft evenwel onbeantwoord. Of een media die zich focust op banaliteiten maar amper oog heeft voor de grote uitdagingen.

Als N-VA zullen we op vele fronten moeten strijden tegen aanvallen boven en waarschijnlijk vaker nog onder de gordel.

Wat er ook van zij, die strijd aangaan? Ja. Opgeven? Neen. Daartoe ben ik opnieuw bereid. Fijne zondag nog. En het zal een hete worden.

Kris van Dijck

Dessel, 10 september 2023