Terug naar school

Vrijdag hoorde ik Liesbeth Van Impe, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, op Radio 1 haar beklag maken over het feit dat politici tijdens de zomervakantie alsmaar actief blijven op Twitter, Facebook en andere sociale media. Zij vond dat maar niks, want zo kon zij niet rusten aan de rand van haar vakantiezwembad. Ik dacht; nu gaan we het krijgen. De journalisten gaan ons komen vertellen wanneer we moeten zwijgen. Vreemd, want als wij willen zwijgen, en de ene politicus doet dat al liever dan de andere, zijn zij de eersten om ons te bellen, te sms’en of mailen om toch maar te praten. Of het voor ons dan gelegen komt? Het zal hen worst wezen.

Het is vandaag 20 augustus. Aan de actualiteit voel ik dat 1 september nadert. De berichten van sommige journalisten aan ons politici vallen niet bij iedereen in dovemansoren. Of we iets te zeggen hebben over onderwijs? Of we iets in de schuif hebben leggen? En ja, sommigen hebben dat. Zoals de socialisten bijvoorbeeld. Die vinden nu plots in hun schuif het voorstel om het secundair onderwijs kosteloos te maken. Het is een schuif die Vandenbossche, Baldewijns, Vandenbroucke noch Smet blijkbaar goed doorzocht hebben. En ja, pas op, ze weten er op de koop toe bij te vertellen dat minister Crevits elke jongere in het secundair onderwijs op jaarbasis 117euro heeft “afgepakt”. Dat is één dagticket en zes pinten op Pukkelpop of een achtergelaten vier persoons festivaltentje moet je weten. En toch is er iets van aan, want zoals zo vaak ligt de waarheid ergens middenin.

Eén van de eerste onderwijs-campagne-slogans van de N-VA was: “waarom zitten er zoveel rekeningen in de boekentas van mijn kind?” De kosteloosheid van het leerplichtonderwijs was voor ons toen al belangrijk. Ondertussen is, wat men ook beweert, veel gebeurd. De werkingsmiddelen voor het gesubsidieerd basisonderwijs gingen gevoelig omhoog waarbij “de lat-gelijk” niet langer een loze kreet is en de maximum factuur werd geïntroduceerd. Zijn we er al met onze kosteloosheid? Neen. Maar in de wetenschap dat de overheid geen onuitputtelijke melkkoe is, moeten ook scholen goed nadenken over wat ze wel en niet doen. Bepaalde beroepsopleidingen zijn nu eenmaal duurder dan andere, dure reizen en schooluitstappen moeten wel overwogen worden. Want ja, er zijn ouders, alleenstaanden en anderen, voor wie het een immense inspanning is om de facturen betaald te krijgen. Het is dan een gezamenlijke opdracht van school en ouders om oplossingen te vinden waarbij geen enkel kind uitgesloten wordt van ‘waardevolle’ schooluitstappen.

Los van die vele werkingsmiddelen die ter beschikking gesteld worden van onze scholen weet het COV ons te melden dat vele leerkrachten zelf aankopen doen om hun pedagogische opdracht te vervullen. Ook hierbij heb ik een dubbel gevoel. Ik ben er zeker van dat in de meeste scholen een systeem bestaat waarbij gemaakte kosten terug kunnen gevraagd worden. Anderzijds is het ook zo dat ik het niet abnormaal vind dat iemand die met zijn beroep bezig is, ook wel eens kosten maakt die werk gerelateerd zijn. Vakliteratuur, bureaumateriaal, PC,… Ook hier weer het maken van goede afspraken. En dan spreek ik nog niet over de zware verplaatsingskosten die sommigen van onze leerkrachten moeten maken...

Feit is dat 1 september zich weer als een grote uitdaging aandient. Voor onze kleuters, leerlingen, scholieren, hun ouders en leerkrachten een nieuwe start met grote verwachtingen. Ik wens ze allemaal veel succes toe. En hoe je het draait of keert; we mogen in Vlaanderen nog steeds fier zijn op ons kwalitatief onderwijs.

Kris Van Dijck