Voetbal een feest?

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

 

Voetbal een feest?

 

Gisterenavond vroeg Leentje: “waarover ga je morgen schrijven? Schrijf eens over iets leuks.” Ik dacht zo bij mezelf; oei waren mijn vorige onderwerpen niet leuk? Neen, dat waren ze niet want het ging over ernstige zaken waar ik me echt zorgen over maak. Vandaag dus iets luchtigs.

Laten we het eens over voetbal hebben. Neen, niet de slechte kant van voetbal. Niet over de pipoos die Bengaals vuur naar elkaars hoofd gooien of anderen voor dood slaan. Dat heeft niks met voetbal te maken. Ik begrijp dat niet want voetbal zonder tegenstander is geen voetbal. Je hebt je tegenstrever nodig. Dat is geen vijand. Het is een collega, je speelmaatje. Anders is er geen spel, geen match. Stel je voor, je staat met elf op het veld en niemand aan de andere kant. Leuke match hé...  

Ook niet over al het gedoe van omkoperij en propere handen. Dat het gerecht en de bond zijn werk doet. Ik verwacht niets anders.

 

Neen, over het leuke van voetbal. En dat is er. In mijn eigen kleine Dessel, geen tienduizend inwoners groot, betreden wekelijks meer dan zeshonderd bij Desselse clubs aangesloten jongeren het speelveld. Dat is een hele hoop en in hun zog honderden trainers, vrijwilligers, supporters,... Dessel is ook een echt sportdorp. Atleten en sporters in alle mogelijke disciplines. Alleen of in ploegverband. Ik respecteer hen allen en tracht zelf op mijn leeftijd ook nog sportief te blijven. Op mijn niveau natuurlijk. Al wandelend. Al fietsend. In mijn fitness.

Maar voetbal is onlosmakelijk met Dessel verbonden. Naast de vier clubs in het arbeidersvoetbal zijn het Dessel Sport en Witgoor Sport die al decennia het nationale voetbal in de Kempen kleur geven. Dessel Sport, sinds 1967 in de nationale reeksen, waarvan veertien in tweede klasse tot de hervorming in 2016 met professioneel voetbal in 1A en 1B, uitkomend in de hoogste amateur klasse. Witgoor Sport beukte zes jaar eerder de deur naar het nationale voetbal open. En mocht als eerste Desselse club van het liga-voetbal proeven in 1981 na een thriller tegen Patro Eisden waarbij die laatste finaal degradeerde na bewijs van omkoperij. Sinds 1992 wordt er gejojood tussen de laagste nationale en de hoogste provinciale reeks met een dieptepunt in 2016-2017 toen het één seizoen tweede provinciale was. Nu wordt het derde seizoen in derde klasse amateur afgewerkt.

 

Beide clubs hebben een opmerkelijk palmares en de derby’s in vroegere jaren waren heroïsch. Als kind mocht ik ze nog beleven. Meer mensen rond het plein dan dat er inwoners waren. Onvoorstelbaar. En met plagerijen in beide richtingen. Zo het verhaal van vader en zoon, Dessel supporters, wiens moeder van Witgoor afkomstig, hen ‘s avonds na zo’n door Witgoor gewonnen derby bonen serveerde. Plagen en uitdagen, ook in de cafés en met wegschilderingen aan de Gracht die Dessel in tweeën deelt. De grens tussen Dessel en Witgoor, waar die van over de gracht altijd met argusogen bekeken wordt. Ik ervaar het zelfs als burgemeester. Of de rabiate supporter die de verplaatsing bij zo’n derby niet maakte om geen ticket te moeten kopen en zo de kas van de andere niet te spijzen. Het gebeurde allemaal in dit dorp. Maar geweld of vechten? Nooit!

 

De betrokkenheid van het gemeentebestuur was steeds zeer beperkt, buiten de plechtige ontvangsten op het gemeentehuis bij kampioenenvieringen, en de stadions van beide clubs bevonden zich op privéterrein. Beiden waren heer en meester over hun infrastructuur en bekostigden alles zelf.

Hieraan kwam stapsgewijs verandering. In de jaren zeventig rolden beiden nieuwe jeugd- en oefenterreinen uit op gemeentegrond die ter beschikking gesteld werd. Dessel in Brasel, Witgoor in de Wouwerstraat. Maar nog steeds met eigen middelen. Beide zones werden op het in die tijd opgemaakte gewestplan ook als recreatiezone ingekleurd. De basis werd gelegd voor een mooie toekomst.

 

Toen Dessel Sport in 1997 naar tweede nationale promoveerde en er extra eisen gesteld werden m.b.t. de veiligheid in het stadion, kwam de club voor het eerst bij mij over de vloer met de vraag om de twee veiligheidscamera’s te financieren. Wat we ook deden. Die ene keer dat we ze echt konden gebruiken ter identificering, toen Antwerpsupporters de daken beklommen en ik dreigde de match stil te laten leggen, bleek niemand van de meegereisde stewards iemand te herkennen. Na hen vijf minuten vruchteloos naar het scherm te laten kijken hebben concludeerde ik om maar te stoppen met die klucht. Al bij al nooit echte incidenten gehad. Uit die tijd in het oude stadion nog een leuke. Aan de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen in 2006 liet OHL-supporter Theo Francken een groot spandoek ontrollen in het bezoekersvak: “We love Kris Van Dijck”.

 

Ondertussen had het toenmalig gemeentebestuur een subsidiereglement goedgekeurd voor beide clubs om hun infrastructuur te onderhouden. Witgoor Sport ging er mee aan de slag in het oude Jef Luytenstadion, Dessel Sport spaarde het op met het oog op de bouw van een nieuw stadion in Brasel. Een nieuw hoofdstuk werd aangevat.

Dessel Sport verkavelde haar stadion en met dat geld werd in 2010 het Armand Melis Stadion gebouwd. Genoemd naar de toenmalige voorzitter en bezieler die nog stierf voor het stadion voltooid was. Het eerste seizoen in de nieuwe thuisbasis werd er opnieuw naar tweede klas gepromoveerd en de daarop volgende eerste competitiemacht van het seizoen 2012-2013 werd Antwerp met een droge 5-0 richting Bosuil gestuurd.

Deze werkwijze van het verkavelen van het A-terrein en een verhuis naar het jeugdcomplex inspireerde Witgoor Sport tot eenzelfde operatie. Het seizoen 2019-2020 werd dan ook aangevat in het Wouwerpark.

 

Ondertussen werd de betrokkenheid van de gemeente groter. Kort gezegd: Witgoor Sport zag het aantal jeugdspelers slinken, had moeite om elftallen samengesteld te krijgen en was vragende partij om nauwer samen te werken met de jeugd van Dessel Sport. Een vraag van Dessel Sport ter zake werd enkele jaren daarvoor afgewezen. Nu wees Dessel Sport het verzoek af. Echter. Dessel Sport klopte bij de gemeente aan om een nieuw jeugdcomplex te bouwen in Brasel. Het bestaande jeugdgebouw was na veertig jaar dienst tot op de draad versleten. De gemeente bleek bereid om gespreid over zes jaar met 300.000 euro over de brug te komen indien het complex voor alle jeugd van Dessel open zou staan. Ook voor de jeugd van Witgoor. En zo werd een nieuwe stap gezet in een gezamenlijk beleid waarbij op de trainingsvesten van alle jeugdspelers het embleem van beide clubs verscheen. Gelet op de rivaliteit uit het verleden een reuzestap in samenwerking. Bij de bouw van het Wouwerpark zou Witgoor Sport ook een subsidie bekomen voor het aandeel van de jeugd in dat complex.

 

Maar er was meer. Samenwerken werd het fundament van de huidige successen. Ook de Kempense voetbalacademie en Club NXT kregen in Brasel voet aan de grond. Omdat stilstaan achteruitgaan is, en investeren in infrastructuur en in jeugd investeren in de toekomst is, gaan we verder de weg van samenwerken op. Zo plannen we de aanleg van een kunstgrasveld. De gemeente voorziet middelen en een subsidiedossier wordt ingediend bij Sport Vlaanderen.

 

Het verleden van ons Dessels voetbal is mooi en de toekomst oogt hoopvol omdat we de handen in elkaar slaan. Ja, laat het vraagteken in de titel maar weg. Voetbal is een feest!       

 

Kris van Dijck

Dessel, 19 december 2021