Wat een week deze week

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Wat een week deze week

Zoals je vorige week kon lezen stapte ik met VLAKO mee in de Mars naar de Vrijheid. Een tocht van Waterloo naar Barcelona. Mijn opzet was om al stappend Reims te halen. Bijna 200 km in zes dagen. Dat doel bereikte ik donderdagavond, al zeg ik het zelf, met brio. Buiten wat kniepijn de derde dag, dat ik verhielp met het dragen van een brace, geen spierpijnen noch blaren. Missie volbracht zou ik durven zeggen. Onderweg heb ik heel wat ervaringen opgedaan. Boeiende mensen ontmoet en veel tijd om van het landschap te genieten. Maar ook ogen open voor de staat van dorpen en steden, openbaar domein, wegen, voetpaden, huizen en bedrijven langsheen het parkoers in Wallonië en Zuid-Picardië. Ik durf met hand op het hart zeggen, en wie me niet gelooft ga zelf een kijkje nemen, Dessel is in vergelijking een paradijs. Heel Vlaanderen is in vergelijking een paradijs. Is hier bij ons armoede? Ja. Zijn ook hier buurten waar het beter moet? Zeker weten. Maar wat zeker niet zou mogen, is dat we achteruit gaan. En dat dreigt…

Zo maak ik naadloos de sprong naar gisterenmiddag; de academische zitting van de N-VA naar aanleiding van het twintig jarig bestaan. Voorzitter Bart De Wever waarschuwde, terecht, voor de verarming van Vlaanderen dat door de federale stilstand steeds tastbaarder wordt. Een stilstand die noodzakelijke hervormingen onmogelijk maakt zal de Vlaming verarmen. Bart drukte het als volgt uit: “Iedere dag dat België als een stuurloos schip voor pampus ligt, smelt het geld van de Vlaamse spaarder verder weg in de steeds diepere put.” Wie daar finaal beter van wordt? Joost mag het weten. Ook de Waal zeker niet. Beide gemeenschappen moeten dan ook dringend elk een beleid kunnen voeren dat afgestemd is op de eigen noden, waarbij ze geresponsabiliseerd worden en de consequenties van hun beleid voelen en dragen. Daar bovenop kunnen mechanismen van solidariteit toegepast worden waarbij de rijkere de armere ondersteunt. Maar niet vooraleer zelf verantwoordelijkheid te dragen. Eén voorbeeld: Hoe kan je pleiten voor hogere pensioenen (terechte eis trouwens) en dit wilt betaald zien door een hogere activeringsgraad, maar nalaat mechanismen in gang te zetten om ook effectief tot een hogere activering te komen? Als het middel om je doel te bereiken niet ingezet wordt, dan blijft je doel een luchtkasteel. Een fata morgana. 

Gisteren op onze academische zitting ook twee eminente sprekers. Eerst Europarlementslid Monika Hohlmeier van de Beierse CSU, voormalig minister van onderwijs en dochter van de imposante Franz Josef Strauss die van Beieren dé economische motor van Duisland en dus Europa maakte. Zij beklemtoonde onder andere het belang van regionale partijen zoals de CSU in Beieren en de N-VA in Vlaanderen. Het zijn die partijen die de gave hebben om met oog voor Europa en heel de wereld dicht genoeg bij het volk te staan om een beleid uit te tekenen dat beantwoordt aan het DNA van dat eigen volk.  

De andere spreker was Han ten Broeke van de Nederlandse liberale VVD. Voormalig lid van de Tweede Kamer. Hij zette meteen de sfeer door zich beter thuis te voelen bij ons dan bij de VLD, waar hij zich meer op een bijeenkomst van D66 waant. Nu goed; zijn kritische kijk op de samenwerking en band tussen Vlaanderen en Nederland was sterk onderbouwd. Horende dat exportland Nederland jaarlijks meer uitvoert naar Vlaanderen dan naar de Verenigde Staten en China samen, doet bij mij de vraag rijzen of er eigenlijk nog wel een grens bestaat tussen de Nederlanden.

Het weekend begon vrijdagavond met de opening van Tabloo in Dessel. Toen de federale overheid eind vorige eeuw hopeloos op zoek ging naar een veilige bergingssite voor het laagactief en kortlevend nucleair afval was het overal: “niet hier.” Mol en Dessel gingen met open vizier de dialoog aan. We stelden voorwaarden aan de berging die vanaf het eerste moment én op zeer lange termijn te maken hebben met veiligheid voor mens en milieu, meerwaarde bieden voor de lokale bevolking, economische toekomstkansen scheppen, zorgen voor een sluitende financiering en garant staan voor een open dialoog en communicatie. Dit laatste niet alleen met folders, brochures, websites en dergelijke, maar ook fysiek, tastbaar, onder de vorm van een communicatiecentrum. Die voorwaarde, die bij velen een droom werd, ging vrijdag in vervulling. Tabloo biedt alles wat een lokale gemeenschap kan wensen: cultuur, informatie, beleving, bistro, speeltuin, evenementenweide, podiumzaal,… En bovenal een hypermoderne interactieve expositie die ons meeneemt door tijd en ruimte; van de grote big bang tot de kleinste deeltjes van materie in kernen en isotopen tot de veilige berging van nucleair afval. Een must voor eenieder om kennis te maken met wat we niet voelen, ruiken, horen of zien, maar wel overal rondom ons is: radioactiviteit.   

In die vele gebeurtenissen van de voorbije week, die me wel een week was, zou ik nog de knappe prestatie van Club tegen de wereldsterren van PSG vergeten te vermelden. Zowel in de sport, als in de politiek, als in het privéleven geldt steeds dezelfde regel: je krijgt niets voor niets. Je krijgt nooit iets door er niet voor te werken. Door niet door te gaan, vol te houden en je te blijven inzetten. En dit voor elk doel dat je je stelt. Zonder zweet, geen glorie! Om dan vervolgens van een rustige zondag te genieten. Fijne zondag nog. 
    
Kris van Dijck
Dessel, 19 september 2021