De onderwijsstaking

Morgen leggen duizenden leerkrachten de riem eraf. “Niet tegen de minister,” fulmineren de vakbonden en de minister in koor. Ze staken tegen de verhoogde werkdruk. Tegen het gebrek aan ondersteuning. En ze staken voor een verhoging van de investeringen tijdens de volgende legislatuur. Als dat niet goed op tijd is. De verkiezingsprogramma’s zijn nog niet droog, de kiezer moet nog naar de stembus en het “signaal” wordt al gegeven: “geen besparingen zoals de voorbije jaren…” Waar vroeger de staking als laatste wapen achter de hand werd gehouden, doet een nieuw fenomeen zijn intrede : “pro-actief en preventief staken”.

Onderwijs is belangrijk. Héél belangrijk. Maar onderwijs is ook geen eiland in de wereld. Ik schat leerkrachten dermate hoog in dat ik veronderstel dat zij bij de eersten zijn om dat ook te erkennen. Dit land is virtueel failliet. We hebben torenhoge schulden. De pensioenlasten en de stijgende gezondheidskosten komen onomkeerbaar als een verwoestende tsunami op ons af. En van de belastingopbrengsten wordt een voorafname gedaan om de solidariteit in dit land overeind te houden. Ja, Vlaanderen betaalt nog steeds de rekening van het Belgisch huishouden. Op dit laatste zal je zeker van de vakbonden weinig commentaar horen.

Tegen die achtergrond startte de N-VA in 2014 in polepositie in de Vlaamse regering. En Vlaanderen deed wat het moest doen. Er werd bespaard zodat er ruimte kon komen om te investeren. We moesten wel. De rekening werd op orde gebracht en we zijn uniek in Europa met een budget in evenwicht. Ook het onderwijs, leerkrachten, leerlingen en hun ouders profiteren daar nu al van. Nu en in de toekomst. Daarenboven lieten we het onderwijsbegroting tussen 2014 en 2019 met 1,2 miljard euro stijgen. Niet slecht voor een “besparingsregering”. 1,2 miljard voor ondersteuning en investeringen. Voor het klasvrij maken van directies. Voor extra kinderverzorgsters. Voor een gelijkschakeling van werkingsmiddelen tussen kleuter en lager. Voor het creëren van bijkomende capaciteit in capaciteitsregio’s. Voor nieuwe schoolgebouwen… Ook voor extra verloning. Al kregen we als N-VA heel wat kritiek toen we opmerkten dat een loonsverhoging wel mooi is, maar niet direct iets doet aan de werkdruk in de klas.

Morgen staken de leerkrachten. Donderdag spijbelen de klimaatspijbelaars. Of we het alleen met les op maandag, dinsdag en vrijdag gaan redden, ik betwijfel het… En toch heb ik begrip voor de leerkrachten die een “signaal” geven. Maar het gaat niet alleen om geldmiddelen als je het mij vraagt. Het gaat ook om erkenning. Geef de leerkrachten terug de autoriteit die ze horen te hebben. Laat hen lesgeven. Laat ze uitvoerders zijn van een onderwijsproces, meer dan de boekhouders van evaluaties, rapporten en opvolgingsdossiers. Geef hen de instrumenten om te oriënteren. Om leerlingen de juiste weg te tonen en ouders die oog en oor daarvoor hebben. Laat ons werken aan een betere positionering en erkenning van wat leerkracht-zijn betekent. Laat ons tussenstructuren afbouwen en verplichten tot samenwerking om meer leerkrachten voor de klas te krijgen. Laat ons zorgen voor CLB’s die netoverschrijdend werken en derhalve korter bij de scholen staan. Laat niet alleen de sociaaleconomische achtergrond bepalen welke ondersteuning een school krijgt, maar ook de leerlingenkenmerken. Om hen, de leerlingen, gaat het toch.

Ook de leerkrachten en directie in onze twee gemeentescholen leggen morgen het bijltje neer. Als hoofd van het schoolbestuur hink ik op twee gedachten. Het begrip naar waar ik hierboven verwees, maar kwetsen doet het me ook een beetje. Als gemeente moéten we geen onderwijs verstrekken. Veel gemeenten en steden haakten dienaangaande al af. Wij Desselaren niet. Wij investeren en blijven investeren. We leggen heel wat middelen bij, bij wat Vlaanderen reeds bekostigt.

Daarenboven denk ik ook aan de vele ouders, vaak tweeverdieners, die morgen op zoek moeten naar opvang. Dit alles in ogenschouw nemend zet ik morgen mijn onderwijzerspetje nog eens op om zelf met een handvol werkwilligen en collega schepen Willy Broeckx voor de opvang te zorgen. Uit respect voor de leerkrachten. Uit respect voor de ouders. En met een warm hart voor de Desselse kinderen.

Kris Van Dijck