Leefloon is meer dan geld

“Als we zelfs van een leefloner niks meer mogen eisen, wie gaat zich dan straks nog verantwoordelijk voelen?”, vraagt Vlaams Parlementslid Kris Van Dijck zich af in een opiniestuk.

Omdat deelname van kleuters aan het kleuteronderwijs zo belangrijk is, zetten lokale besturen daar op in. Zo schrijf ik als burgemeester voor elke instapdatum alle ouders aan met de uitdrukkelijke vraag hun kinderen in één van de vier Desselse scholen in te schrijven. De meeste ouders doen dat ook. In Dessel alle ouders, denk ik… Vlaanderen scoort wat dat betreft bijna 98 procent participatie. Kleuters leren er sociale vaardigheden, ze leren er onze onderwijstaal en maken kennis met onze cultuur. De kleine groep van kleuters die niet participeren zijn juist onze kwetsbaarsten. Vaak komen ze uit anderstalige, sociaal zwakkere gezinnen. Hen over de streep halen is de meest sociale doelstelling die je je kan inbeelden.

N-VA Antwerpen - en de problemen situeren zich vooral in onze grootsteden - wil dit probleem kordaat aanpakken. En om een gedrag, een houding, te wijzigen moet je belonen of straffen. En dat gaan we doen. Wanneer mensen echt in nood zijn en om hulp vragen - een leefloon aanvragen - dan springen we in de bres. Dan reiken we de hand. Maar we reiken niet zomaar de hand, we gaan hen ook aanzetten nieuwe paden te bewandelen om uit de miserie te geraken. Zoeken naar werk, bijkomende opleiding aanbieden, en nu als nieuw voorstel: je kinderen naar de kleuterschool sturen. Als aanzet om de vicieuze cirkel van generatie-armoede te doorbreken. Leefloon is inderdaad een recht, maar de hulpbehoevende wijzen op mogelijkheden om op korte dan wel langere termijn uit de armoede te geraken is onze verdomde plicht. Een leefloon is meer dan een som geld. Welk sociaal voelend mens kan daar tegen zijn?

In haar Rerum Novarum toespraak van gisterenavond brandde onderwijsminister Hilde Crevits dat voorstel af. Na de haat spuwende 1 mei-toespraken van vorige week zal men binnen de christelijke arbeidersbeweging gedacht hebben om niet achterwege te blijven en ook de aanval op de N-VA in te zetten. Op zich niet slecht, dan weten we ten minste waar we allemaal voor staan. Maar minister Crevits vindt dus dat, en ik citeer: “leefloon is er om kwetsbaren te steunen, niet om ze te straffen” en “ik geloof niet in een samenleving die bijeengehouden wordt met stokken en met straffen.”

Dit komt dus uit de mond van de minister van onderwijs. Geloof ik in een samenleving die bijeengehouden wordt met straffen? Ja! Belonen én straffen. Een overheid die niet straft en het laissez faire, laissez passer incorporeert in haar hele denken en handelen ondermijnt de samenleving waar we allen deel van uitmaken. En dit horend uit de mond van de minister van onderwijs moet ik plots denken aan de vele burn outs in ons onderwijs, aan het verloop van leerkrachten, aan de druk waaraan ze niet meer kunnen weerstaan. Zou het kunnen dat de slinger dermate doorgeslagen is dat we niks meer durven eisen van kinderen en leerlingen, noch van hun ouders. Dat het allemaal draait om rechten maar geen plichten meer. Dat we ook in onze schoolculturen het eisen van bepaalde doelstellingen en gedragingen verleerd zijn en zelfs hoogmoedig afwijzen? Wanneer leerkrachten klagen dat het school- en klasgebeuren niet meer is wat het was, waaraan ligt dat dan? Zijn we dan niet allen collectief schuldig?
 
Ja, als we zelfs van een leefloner niks meer mogen eisen... Wie gaat zich dan straks nog verantwoordelijk voelen?