Alles is communautair

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Alles is communautair

Niks nieuws onder de zon. Zo evalueerde ik de voorbije week en deed me naar de titel van deze column grijpen. Ja, alles is communautair wil zeggen dat je in dit land niks kan bedenken of er loopt een grote scheidingslijn die Noord en Zuid in dit land steeds meer van elkaar doet verwijderen.

Het begon evenwel met iets, wat je zou denken, niet communautair. Het nieuwe MB van minister Verlinden waarin de maatregelen staan om de coronapandemie het hoofd te bieden en sinds kort de ingezette weg om terug naar het “normaal” te gaan. Die weg naar het “normaal” is evenwel een hobbelig parcours dat ik aan geen hond, laat staan mijn medeburgers, kan uitgelegd krijgen. Waar en wanneer en in welke omstandigheden je een mondmasker hoort te dragen? Ik weet het echt niet meer. Ik ga er dan ook niet verder op in. Wel in wat onze dierbare minister deed met de kritiek op die onduidelijkheid, verwoord door mijn voorzitter en burgemeester van Antwerpen, Bart De Wever. Eén, Jan Jambon heeft dat mee goedgekeurd. En twee, Antwerpen loopt achterop in de vaccinatie. Twee buitengewoon interessante stellingen van mevrouw Verlinden die ik even onder de loep wil nemen.

Antwoord op vraag één; wat betekent dat goedkeuren van dat Ministerieel Besluit dan wel? Wel, dat is heel simpel. Je stuurt het ontwerp besluit naar alle excellenties. Die krijgen twee uur de tijd om te reageren om vervolgens met die reacties niks te doen. Voilà. Dat is dan goedgekeurd door…

En de vaccinatiegraad van de Antwerpenaar dan. De vraag is t.o.v. wie loopt Antwerpen achterop? Met 82% gevaccineerden haalt Antwerpen ruimschoots de vooropgestelde doelstelling die ik in het begin van het vaccinatieprogramma hoorde; met name 70% zou moeten gevaccineerd zijn. En ja, ten opzichte van het Vlaamse hinterland, waar er vlot over de 90% gegaan wordt, loopt Antwerpen wat achter. Echter als we Antwerpen met haar pluriforme bevolkingssamenstelling naast Brussel leggen, dat al even pluriform is en 62% haalt, steekt Antwerpen daar met kop en schouders bovenuit.

Als Antwerpen door middel van een gedifferentieerde aanpak er in lukt om boven de 82% uit te stijgen, waarom lukt dat dan in Brussel niet? Zo ook wat de 12-18-jarigen betreft. In Vlaanderen zijn 80% van onze jongeren reeds gevaccineerd. In Brussel 17%... Het zijn wel die jongeren die sinds woensdag terug school lopen. En het plaatje kan al verder gelegd worden… Niet alleen besmettingen die mee naar huis gebracht worden maar ook niet-gevaccineerden die in de ziekenhuizen belanden en daar bedden innemen waardoor anderen plaats moeten maken en ingrepen uitgesteld worden. Met één tiende van de Belgische bevolking nemen de Brusselaars één derde van de coronabedden op intensieve zorgen in. Tous ensemble laat dan bij mij een zeer wrange nasmaak na.

Tweede voorbeeld van beleid dat me naar deze titel deed grijpen. De pensioenplannen van PS-minister Karine Lalieux. De minister wil voor iedereen meer pensioen. Applaus. Wie kan daar tegen zijn want het niveau van de pensioenen in dit land is inderdaad ondermaats. Echter… Wie gaat dat betalen? Ha, zegt de minister, we gaan de werkzaamheidsgraad optrekken naar 80% en dan komt dat allemaal goed. Juist. Tweemaal applaus. En hoe gaan we die werkzaamheidsgraad optrekken, mevrouw Lalieux? Dan volgt de stilte. Met een werkzaamheidsgraad in Vlaanderen van 74,7% zijn we op weg om aan de voorwaarden te voldoen om de pensioenen op te trekken. Echter, onze locomotief sleurt nog andere wagens mee. Met een werkzaamheidsgraad in Wallonië van 64,6% en in Brussel van 61,3% blijft de Belgische trein op 70% steken. En wanneer een loopbaan van tien jaar volgens de minister zal volstaan om een volwaardig pensioen te trekken, weten we opnieuw wie de rekening kan betalen: de hardwerkende, belasting betalende burger die zich de vraag zal stellen waarom hij of zij ook niet na tien jaar de riem er af zal leggen.

In tegenstelling tot wat zou moeten gebeuren om heel ons sociaalzekerheidsstelsel overeind te houden, en naar de 80% door te stomen, vrees ik het tegenovergestelde… Je zal zeggen, daar is ie weer, maar wat als we straks zonder energie, zonder elektriciteit vallen? Wat gaat er met onze economie en onze werkzaamheidsgraad gebeuren als straks die bedrijfszekerheid wegvalt? Wie wat contacten heeft in de bedrijfswereld, en toch zeker die met internationale vertakkingen en goed voor miljoenen investeringen in ons landje, kan niet naast de waarschuwingen kijken. Straks de kerncentrales sluiten betekent een regelrechte verarming. En ze openhouden ondertussen ook. Waar er tijden waren dat je Engie Electrabel kon laten betalen om open te blijven, kunnen we ze straks gaan betalen als we ze noodzakelijkerwijs moeten openhouden. Of hoe je met sterke kaarten alles, maar ook alles uit handen liet nemen.

Als er geen beleid kan gevoerd worden op maat van onze Vlaamse mensen, onze Vlaamse economie, onze Vlaamse bedrijven, dan zijn we gedoemd het kneusje van Europa te worden. En dit in tegenstelling tot al die mogelijkheden, al die expertise, al die veerkracht die we hebben. De Vlaming heeft die! Zie hoe we met het vaccineren omgegaan zijn. Van vaccinontwikkeling, tot uitbouw van vaccinatiecentra met duizenden vrijwilligers, tot een massale bereidheid om zich in te enten. We zijn marktleider in alle drie. Wat daar kan, moet ook op andere domeinen kunnen. Laat ons dat dan ook doen!

Tot slot een bedenking. Vorige week kondigde ik mijn bezoek aan de musical 1830 aan. Het was een prachtig spektakel. Als ik kijk wat een aantal van de drijfveren waren om de zuidelijke Nederlanden af te scheiden van het Noorden, t.t.z.. het grote verschil in schulden, die torenhoog waren in het Noorden en die het Zuiden met steeds meer belastingen mee moest betalen. En de politieke ondervertegenwoordiging in de machtscenakels in verhouding tot het bevolkingsaantal. Welke Belgicist kan mij er dan van overtuigen dat onze strijd voor autonomie niet legitiem is?

Kris van Dijck

Dessel, 5 september 2021