De geblokkeerde meerderheid

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

De geblokkeerde meerderheid

Als in een democratie de meerderheid geen beslissingen meer mag nemen. Welke bestuursvorm staat men dan wel voor? Die vraag houdt me al een paar dagen bezig. Ik verklaar me nader op deze mistige zondagochtend…

Eind vorig jaar diende ik met collega’s van de meerderheid een decreet in waarbij de mogelijkheid geboden wordt aan openbare zorgbedrijven om private partners te laten participeren. Dit op vraag van openbare zorgbedrijven. Het aandeel van deze private partners mag maximum 49% zijn. De overheid blijft dus hoofdaandeelhouder. Voordeel is dat én kapitaal, én kennis, én financiële voordelen ingebracht worden. Het voorstel werd van bij aanvang zwaar op de korrel genomen door de linkse partijen die het onmiddellijk hadden over het “privatiseren van de zorg” en er een monster van Lochness in zien. Waarom spreek ik over het monster van Lochness? Zeer eenvoudig omdat het niet bestaat!

Voor een minderheid, de linkse partijen, is alles wat iets met privaat initiatief in de zorg te maken heeft uit den boze. Het wordt afgebrand als profitariaat en gebrek aan kwaliteit. Alleen geldgewin. Ik verzet me daar uitdrukkelijk tegen. Ik zie in mijn brede omgeving tal van zorgbedrijven en door corona is mijn kijk nog beter geworden. Zowel openbare als private zorgbedrijven. Beiden verrichten schitterend werk. Ook de personeelsleden in beiden geven het beste van zichzelf. Maar ten gronde gaat het nieuwe decreet niet over een volledige privatisering. Dus daar wordt al een vals debat gevoerd.

Voor we het decreet in de commissie behandelden organiseerden we hoorzittingen met betrokken instanties en deskundigen. Ook daar voltrok zich dezelfde lijn als hierboven geschetst. Ook daar verscheen het monster van Lochness. En zo belandden we bij de werkelijke bespreking en stemming. Het decreet werd meerderheid tegen minderheid goedgekeurd: negen voor, zes tegen. Om vervolgens aan de plenaire vergadering voorgelegd te worden. Wat geschiede, net voor de vakantie in juli.

Op die vergadering werden door PVDA amendementen neergelegd waarover ze advies van de Raad van State vroegen. Als één derde van de parlementsleden dit steunen, wordt de vraag overgemaakt en wordt de behandeling in het parlement opgeschort tot het advies binnen is. De vraag van PVDA kreeg de steun van Groen, Vooruit én Vlaams Belang.

Eind augustus kwam het advies van de Raad van State binnen. Het maakte brandhout van de amendementen. Het decreet werd dan ook vorige woensdag, de eerste normale zitting na de Septemberverklaring, geagendeerd. En wat gebeurde er? PVDA diende nieuwe amendementen in met opnieuw de vraag om de Raad van State daarover advies te vragen. Opnieuw sprongen Groen, Vooruit en Vlaams Belang op de communistische kar. Ik maakte het nog nooit mee dat deze mogelijkheid in het parlementair reglement, om goed decretaal werk af te leveren, ingezet wordt om het de meerderheid onmogelijk te maken een beslissing te nemen. Zo kan men oeverloos doorgaan. Van communisten verschiet ik niet echt. Maar de anderen? Vooruit bijvoorbeeld dat in Antwerpen zelf vragende partij is voor dit decreet. En het VB; als waterdrager van PVDA…

Een tweede voorbeeld is van een heel andere orde. Zuhal Demir en Hilde Crevits leverden de bouwvergunning af voor een nieuwe voetbaltempel in Brugge. Na vele jaren van onderzoeken, procederen en beargumenteren levert een democratisch, op basis van een meerderheid ingestelde overheid, in deze de Vlaamse, een vergunning af. De inkt is nog niet droog of het gonst alweer van geluiden over beroepen en blokkeringen. Iedereen vindt altijd wel ergens een reden waarom hij meent dat zijn individuele belangen geschaad worden. Zich neerleggen bij een correct genomen beslissing, bij iets van algemeen belang dan wel een ander belang is toch zo moeilijk in deze hyper-individualistische eenentwintigste eeuw.

Vandaar mijn titel: de geblokkeerde meerderheid. Het is blijkbaar de rode draad doorheen dit land. Beginnende met het gegeven dat 31 Franstalige parlementsleden op 150 kamerleden een bijzondere wet of grondwetswijziging kunnen tegenhouden, spelen blokkeringen zich op alle niveaus af. Als een meerderheid niet mag besturen. Wie dan wel? Ja, de mist die buiten nog over de velden hangt vertroebelt ook mijn geest… Fijne zondag nog.

Kris van Dijck

Dessel, 10 oktober 2021