Een onuitstaanbare vlag

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

De onuitstaanbare vlag Ze bestaat.

De vlag die mensen in de gordijnen doet jagen. Enfin, de mensen? Toch die mensen die zich met een zekere morele superioriteit afschermen van alles wat zij als nationalistisch en dus racistisch en bekrompen noemen. En dan heb ik het over onze Vlaamse medeburgers…

Gisteren vertrokken we, uitgewuifd door Carles Puigdemont, in Waterloo voor de Mars naar de Vrijheid. Met de “onuitstaanbare vlag” trokken we 39 km dwars door Wallonië. Aan commentaren geen gebrek. De Vlaamse leeuwenvlag werkt als een rode lap op een stier. Hoe komt dat? Wordt de Amerikaanse vlag nu plots ook onuitstaanbaar omdat ze meegedragen werd door de idioten die begin dit jaar het Capitool bestormden. Of de Franse, die al een geschiedenis heeft van in de tijd dat de guillotine in Frankrijk alle niet-revolutionere tegenstaand letterlijk een kopje kleiner maakte? Of de Belgische driekleur die op het mouwtje van de Waalse waffen-SS gedragen werd? Neen het is de Vlaamse Leeuw die het moet ontgelden.

Ik zal maar onmiddellijk van wal steken met een boze vinger te wijzen naar hen die onze vlag, de vlag van onze Vlaamse gemeenschap, misbruiken. Misbruiken in de zin dat ze er in lukten dat onze gemeenschapsvlag een symbool werd van een zekere idelogie die niet de mijne is en ook niet representatief is voor wat de Vlaamse gemeenschap werkelijk is. Daarom mogen we niet meegaan in dat verhaal en onze leeuwenvlag overal tonen waar we gaan. Ook in Wallonië.

Lopende van Waterloo tot Binche wordt er vaak geclaxonneerd. Van wuivende handen tot opgestoken vuisten of middenvingers. Schreeuwende jongeren vanuit een auto dat dit Wallonië is. Natuurlijk is dit Wallonië, maar op het rondpunt enkele honderden meters verder hangen vlaggen van bijna alle leden van de EU. Mogen die daar dan wel hangen? Dit is toch Wallonië, neen? Maar ook geïnteresseerden die ons op de man af durven vragen: jullie zijn Vlaams-nationalisten? Ja, en op weg naar Barcelona om onze solidariteit met de Catalanen te betonen en te ijveren voor vrijheid. Vrijheid om het lot van je volk zelf in eigen handen te namen. Vrijheid om je gedacht te mogen zeggen. En dan gebeurt het dat je als antwoord krijgt: ja, ik ben ook voor het Europa van volkeren. Ook in Wallonië. Of de fruithandelaar, ik vermoed van Italiaanse origine, die zijn winkel aan het afsluiten is en ons in zijn beste Nederlands aanspreekt en ons een fijn weekend wenst. Even naar binnenglipt en terug buiten komt met twee trossen bananen die ons toegestoken worden. Een wellust voor een stapper.

En dan kom je aan in Binche, aan het oude, prachtige station. Een parel van een gebouw. Maar vervallen. Vlak daar voor een parkje in het groen, met zitbanken er om heen. Ons eindpunt voor vandaag. En centraal in dat parkje een monument. Met sansculotten en Franse soldaten. Een ode aan de Franse revolutie in 1789. Ook dit is dat andere België. Om finaal een welverdiend biertje te consumeren in het cafeetje op de hoek waar we al even gastvrij ontvangen worden. Vlamingen in Binche. Niet alle daags blijkbaar. Tot de verhalen komen van ouders of grootouders die uit Vlaanderen komen. Turnhout bijvoorbeeld. Maar ook in de Chambres d’Hôtes waar men mij onderbrengt. Zeer gastvrije mensen en waar de dame des huis ook haar Vlaamse roots aan mij uitlegt. Bosman, familie van de man naar wie het arrest vernoemd is. En getrouwd met een Italiaan. Italianen en Wallonië, een verhaal apart. Daar zit ik nu aan de ontbijttafel dit stukje in te tikken. Zelf gebakken brood en zelf gemaakte confituur wordt met fierheid geserveerd en met smaak verorberd. Voor de geïnteresseerden: www.le-castillon.be

En zo zijn we klaar om onze weg verder te zetten richting la douce France. Fijne zondag gewenst.

Kris van Dijck

Trivieres, 12 september 2021