“Ik ga naar Barcelona”

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

“Ik ga naar Barcelona”

Met deze woorden namen we gisteren een promofilmpje op voor de Mars naar de Vrijheid in september. Om de criticasters voor te zijn die mij vragen waarom ik mij als politicus daarmee bezighoud en niet met de problemen van de mensen hier, dit duidelijk antwoord: Ik houd me dagelijks bezig met de problemen van de mensen hier. Maar u mag me niet kwalijk nemen dat ik niet blind ben voor wat er elders gebeurt. Heel mijn politiek leven deed ik dat. Ik herinner me nog de telefoon van toenmalig burgemeester Blancquaert naar me op kerstavond 1989. De beelden van de val van Ceaucescu en de erbarmelijke leefomstandigheden van de tienduizenden weeskinderen zetten ons aan tot het inzamelen van kleding en hulpgoederen. Het bleef een rode draad in mijn politieke leven.

Nu de Mars naar de Vrijheid. Het kan me echt niet onverschillig laten dat de stem van een volk gesmoord wordt door repressie, onderduiking, veroordeling en gevangenneming. Waar gaat het over?

In Catalonië werd op 1 oktober 2017 een onafhankelijkheidsreferendum georganiseerd door de Generalitat de Catalunya, de Catalaanse regering, en goedgekeurd door het Catalaans Parlement. Het werd tweemaal democratisch gelegitimeerd. Ongrondwettelijk zegt Madrid en zowel het politioneel als het gerechtelijk apparaat werd in gang gezet. Burgers werden uit kieslokalen geklopt. 1.066 van hen dienden zich voor verzorging aan in de ziekenhuizen. Verantwoordelijken voor het referendum werden gearresteerd en veroordeeld of vluchtten naar het buitenland met in hun zog Spaanse uitleveringsverzoeken. Verontwaardiging alom, niet alleen in Catalonië zelf, maar tot ver daarbuiten. Ook Vlaanderen raakte in het midden van de storm. Toen parlementsvoorzitter Jan Peumans de gevangenneming van zijn collega Carme Forcadell veroordeelde, zette Madrid de Vlaamse vertegenwoordiger het land uit. Eveneens keurde ons parlement een resolutie goed waarbij het geweld streng veroordeeld werd.

En Europa? Europa zweeg. Het verschuilde zich achter de drogreden zich niet in te laten met binnenlandse aangelegenheden…

Daar begint dan mijn bloed te koken. Wat zijn dat dan die binnenlandse aangelegenheden waar Europa zich niet mee bezighoudt? Ik had zo stilaan de indruk dat Europa zich met alles aan het bezighouden is, tot zelfs de producten toe die in mijn ijskast staan… Hoe rijm je dat met de aanpak van Polen of Hongarije, als daar wetten gestemd worden die Brussel niet zinnen? Waarom lidstaten op de vingers tikken als ze regels maken die men niet correct vindt? Ik denk aan rechten van LGBTQ+ of pers. Maar het riedeltje bovenhalen van binnenlandse aangelegenheden als het over soevereiniteit van een volk gaat? Is het dan omdat men bevreesd is vroeg of laat zichzelf tegen te komen? Ik denk het. Hetzelfde viel de Schotten te beurt. Hen werd in 2014 door grote Europese tenoren, waaronder een man uit het Gentse, met opgestoken vingertje aangemaand niet voor onafhankelijkheid te stemmen om alzo niet het lidmaatschap van de EU te verliezen. Europaminnend Schotland stemde nipt voor het behoudt van de unie binnen Groot-Brittannië, om dan enkele jaren later in een referendum over de Brexit wel “stay” te stemmen, maar meegezogen te worden door het overwicht van exit-stemmen in Engeland. Het kan verkeren en weer zweeg Europa…

De Mars naar de Vrijheid is een organisatie van VLAKO, een jonge organisatie van mensen van verschillende achtergrond die zich inzetten voor een vrij Vlaanderen en dus ook datzelfde recht aan alle andere volkeren gunt. Zeker wanneer men dat recht tracht te verwerven op een democratische, geweldloze wijze. Ik moet in zulke omstandigheden aan de woorden van de Ierse verzetsstrijder Michael Collins denken, die ik nergens kan vinden ter verifiëring maar me bijgebleven zijn als volgt: “niemand heeft het recht een volk haar vrijheid te ontzeggen.” De soevereiniteit van een volk om een natie te zijn en zo haar lot en werking te bepalen is fundamenteel.

Op 11 september wordt de voettocht naar Barcelona ingezet. Symbolisch zal vertrokken worden in Waterloo, de verblijfplaats van Carles Puigdemont om vandaaruit in estafette de vrijheidsvlag naar Catalonië te dragen. De eerste dagen van deze lange tocht zal ik van de partij zijn.

Kris van Dijck

Dessel, 27 juni 2021