Positief blijven

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Positief blijven

Het was me weer een weekje. Als ik vrij laat aan mijn schrijftafel zit, is dat omdat ik laat thuis kwam van Brugge. Zowel dinsdag als gisteren was ik op Jan Breydel en maakte op vijf dagen tijd de twee gezichten van voetbal mee: winst en verlies. Eerst de grote euforie van tegen een Europese grootmacht een sterke prestatie neer te zetten, t.t.z. foutloos verdedigen combineren met dodelijke efficiëntie en dus winnen. Om dan enkele dagen later hetzelfde mee te maken maar dan in het verliezende kamp te zitten. Club was gisteren in mijn ogen niet slecht in het spel en Westerlo kwam echt wel voetballen. Mooi. Op het irritante gedrag van een Sinan Bolat na, die evenwel foutloos keepte, een puike prestatie. Eerste winst voor hen op Club Brugge. Negentiende keer, goede keer.  

Wat me deze week vooral opviel was de sfeer waarin we beland zijn. Steeds meer woorden mogen niet meer uitgesproken worden. Gedachten mogen niet meer geventileerd worden. Elk woord wordt gewikt en gewogen. Aan elke zin, manier van uitspreken of tonaliteit worden analyses en theorieën opgehangen waarmee je een meerdaags congres van psychologen en psychiaters zou kunnen vullen. Man, man, man.  

De verontwaardiging waar we woensdag in het Vlaams Parlement getuigen van waren kende weer een hoogtepunt en had haar oorsprong vorige zaterdag, 1 oktober, tijdens het debat over de Septemberverklaring. Wat werd daar toen gezegd over kinderopvang? Letterlijk uit het verslag en uit een pathetische mond van PVDA-verkozene Vandecasteele: “… Het kind staat voor deze regering niet centraal, krijgt niet de kinderopvang waar het recht op heeft, en ten tweede keren we terug naar de ‘jaren stillekes’. Deze regering verwacht blijkbaar weer moeders aan de haard: laat de moeders en ouders er thuis voor zorgen. Want dat is het gevolg. Crèches sluiten. (Opmerkingen bij de meerderheid en de Vlaamse Regering) Wat denken jullie dat er gebeurt? Waar moeten de kinderen naartoe? Kunnen die alleen thuisblijven? Als de kinderopvang zijn deuren sluit … (Opmerkingen van minister Zuhal Demir en minister Bart Somers) Als de kinderopvang sluit, mevrouw Demir, dan zullen het vooral de kinderen en de moeders zijn die de rekening gaan betalen. Het zullen vooral zij zijn die thuis op de kinderen moeten letten. Wel, ik vind dat heel netjes van deze Vlaamse Regering. We keren terug naar de ‘jaren stillekes’, en we stoppen met de emancipatie van de vrouw.”

Daarop zegt voorzitter Liesbeth Homans: “Collega Vandecasteele, ik weet niet of u beseft dat er meestal twee ouders zijn, en er ook zoiets als een vader bestaat? (Applaus bij de meerderheid) En mijn kinderen zijn bij hun papa.”

Verder in de vergadering geen reacties op de opmerking van de voorzitter. Die volgen pas later, wanneer de media bij sommigen ontploft. “Het is een vernedering voor de kinderopvang. Een vernedering voor de mama’s…” Liesbeth Homans had dat dus echt niet mogen zeggen. Ze zou haar excuses moeten aanbieden… Blijkbaar… Ja, lezer, ik begrijp het niet meer. Ik dacht dat progressieven en feministen (wat niet hetzelfde is) steeds eisten dat mannen, vaders, papa’s ook hun deel in het huishouden doen. Ook hun verantwoordelijkheid opnemen bij de opvoeding van kinderen. Neen. Dat stadium zijn we dus voorbij. Geen mama’s. Geen papa’s. De collectieve opvang, betaald door de staat. Het communistisch model. Dat hebben we nodig.

Vooraleer ook ik met alle zonden Israël beladen word… Neen, ik doe niet denigrerend over de kinderopvang, noch over de vele onthaalmoeders en medewerkers in die kinderopvang. Ik heb alle respect voor hen. Sorry, hier ben ik weer, maar toen ik kind was bestond dat niet, door de overheid georganiseerde noch gesubsidieerde kinderopvang. Mijn moeder had drie kinderen en een man, mijn vader, die invalide en hulpbehoevend was, waarvoor tussenhaakjes ook geen assistentie geleverd werd. Als zij werken ging konden we rekenen op de oma, die bovendien een winkel uitbaatte. Op de tante. Op familie. Op buren. Zelf ons plan trekken met de oudere zus. We hielpen elkaar en vormden een hechte gemeenschap. Meer en meer kwam de overheid in de plaats. Wat ik hekel dat is dat het nu blijkbaar alleen de overheid moet zijn. Zij moet alles opvangen. Alles betalen. Het is nooit meer genoeg. Opvang als men werken is. Opvang als men winkelen gaat. Opvang als men op uitstap gaat. Opvang als het tijd voor 'me-time' is.

Wat men over het hoofd ziet, is dat dat niet kan. Daar ontbreken de middelen én de mensen voor. Ja. Ook mensen. En zeg niet dat er niets gebeurt. Het is heus geen eeuwigheid geleden dat onze onthaalouders werkten zonder statuut. Dat zij nauwelijks verzekerd waren. Dat alles is de laatste twee decennia enorm veranderd. Ten goede. Ik heb die evolutie steeds mee goedgekeurd. Maar stop a.u.b. met aan het spreekgestoelte van het parlement te doen alsof kinderen hier bij bosjes verwaarloosd worden door die overheid. Stop er mee met de verantwoordelijkheden steeds af te schuiven naar de overheid. Stop daarmee. We moeten samenwerken: ouders, familie, buurt én waar dan echt nodig overheid. Niet omgekeerd.

In datzelfde debat een gelijkaardig staaltje van valse verontwaardiging. Mijn fractieleider sprak het woord “zorgenkindje” uit als het over de noden in de kinderopvang gaat, en vergeet niet dat we net beslisten om daar 115 miljoen extra in te investeren. Nadat Groen-collega Groothedde al dagen lang ligt te toeteren dat onze kinderopvang lijdt, moet ook zij hem berispen: “Mijnheer Vandaele, u hebt als fractieleider van de N-VA de kinderopvang zonet in uw tussenkomst een zorgenkindje genoemd. Maar die sector is helemaal geen zorgenkindje…” Ja, wat is het nu?  Begrijpt iemand het nu nog? Eerst is het een drama, dan plots niet meer… Of mogen bepaalde woorden niet door iedereen uitgesproken worden? Wie het zegt is belangrijker dan wat men zegt. Mag ik in alle bescheidenheid stellen dat de basis van onze democratische samenleving er in bestaat dat je je mening mag ventileren. Dat je je gedacht mag zeggen. Gedachtenpolitie hoort daar niet bij. We gaan er echter meer en meer naartoe.

En toch ga ik positief blijven. Zoals mijn dierbaarste vrienden me voorhouden. Dat ga ik dan ook blijven doen, hoe moeilijk ook… Zeker met het oog op woensdagavond in Madrid. Fijne zondag nog.

Kris van Dijck

Dessel, 9 oktober 2022