Gelukkig nieuwjaar

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Gelukkig nieuwjaar

We zijn vannacht het nieuwe jaar ingedoken: 2023. Als ik een drie achteraan het jaartal zie staan, weet ik dat er bij mijn eigen leeftijd een nieuw tiental gaat voor komen. Ja, de zestig wenkt. In oktober. Ach, we zijn zo oud als dat we ons zelf voelen zeker. En dat valt nog best mee. Om je een geheimpje te vertellen. Velen maken zich goede voornemens bij een nieuw jaar. Om te gaan sporten bijvoorbeeld. Ik eindigde het jaar gisteren met een uur sporten. Is dat dan een na-nemen? Alle gekheid; ook in 2023 volhouden want ik voel toch wel dat dat sporten geen overbodige luxe is. Een gezonde geest in een gezond lichaam, weet je…

Ook al is dit de eerste column van een nieuw jaar, ik kan niet anders dan even stil te staan bij de voorbije week. De laatste van 2022. De heer Ivan De Vadder spande voor mij toch wel de kroon als hij het vrijdag over politiek had, het bilan van het vorige jaar opmaakte en een voorspelling voor 2023 deed. “Ik ben van moedeloos naar wanhopig gegaan”, vat hij het op vrtnws samen. Juist. Dat zal wel. Alleen bedrijft hij zelf, en nog niet een beetje, politiek door ongenuanceerd de Vlaamse regering in dezelfde zak te steken dan de federale. Na brandhout gemaakt te hebben van die laatste – wat niet moeilijk is – maakt hij het bruggetje naar de Vlaamse regering als volgt: “Het betekent niet dat de Vlaamse regering zorgeloos naar de toekomst kan kijken want ook daar zijn wel wat problemen.” Dat klopt, maar die zijn van een heel andere orde.

Vooreerst, en dat is het allerbelangrijkste, is de Vlaamse begroting op orde. Ook in deze crisistijden met extra investeringen en uitgaven blijft het schip op koers met opnieuw een budget in evenwicht in 2027. De federale is gewoon een ramp. De slechtste van Europa. Zegt veel. Het is een last die als een molensteen rond de hals van elke burger, van elk bedrijf hangt.

Om dat te keren zijn er doortastende maatregelen nodig die maar niet willen lukken. Het wanhopige dat ik met Ivan De Vadder deel: arbeidsmarktbeleid, sociale zekerheid, gezondheidszorg, pensioenen, veiligheidsbeleid, politie, justitie, kernenergie - waarvoor vannacht alweer een deadline verlopen is - en ten slotte een asielcrisis waarbij jongeren op straat moeten slapen en die meer dan ooit op de lokale besturen afgewenteld wordt.

In Vlaanderen worden wel beslissingen genomen. Ook de moeilijke. Zij het stap voor stap, maar ze worden genomen en uitgevoerd. Vorige legislatuur begon dat met de Oosterweelwerken en in deze bestuursperiode de PFOS-vervuiling in Zwijndrecht. Een onderzoekscommissie die wel tot een gedragen rapport kwam en waar de kosten van het ruimen op de vervuiler verhaald worden. De problematiek van stikstof en mest. Jarenlang in de kast blijven stinken tot Zuhal er mee aan de slag ging. Maar ook Ventilius. Collega Bart Maertens en burgemeester van Izegem verwoordt het mooi in Doorbraak: “We zouden niet praten over Ventilius als de kernuitstap was teruggeschroefd.”

De woonmaatschappijen zijn hervormd en de regio’s werden afgebakend. Er gaat meer geld dan ooit naar onderwijs, welzijn en infrastructuurwerken. De lokale besturen zien hun dotatie jaar na jaar met 3,5% stijgen. En met meer dan 3% van ons BBP naar onderzoek en ontwikkeling behoren we tot de wereldtop. Flanders Technology & Innovation bereidt de toekomst voor.

Zelf draag ik een verantwoordelijkheid om samen met mijn commissie de raad van bestuur van het nieuw op te richten Vlaams Mensenrechteninstituut samen te stellen. Een uitdaging die we met veel enthousiasme zullen aangaan.

Waarom vinden heel wat dames en heren in de media het zo belangrijk om de Vlaamse regering in een even negatief daglicht te stellen dan de Belgische? Ik vraag het me dikwijls af. Mag de Vlaming niet weten dat de ene wel en de andere niet functioneert? Dat Vlaanderen werkt en België niet? Ja, dat doet sommigen pijn. Zeker als men dan met dwaze voorstellen komt om alles terug op het federale niveau te brengen. Het niveau dat niet functioneert. Straf.

En net voor de champagnekurken knalden voor het nieuwe jaar maakte Club Brugge haar nieuwe trainer bekend: Scott Parker. Op het eerste zicht een gentleman. Strak in het pak. Ik was maandag op Jan Breydel. De zwanenzang van Carl Hoefkens als coach van blauwzwart zo zou snel blijken. Ik vind dat erg hoe mensen andere mensen kunnen uitjouwen. Ik zat na de wedstrijd tegen OHL net boven de spelers- en stafuitgang en hoorde enkele tientallen supporters joelen: “Hoefkens buiten!” Respect staat niet in ieders woordenboek. Bovendien, als men maar met genoeg is dan durft men wat meer. Dan moet men zich tonen of laat men zich mee op sleeptouw nemen. Sterke persoonlijkheden doen zoiets niet. Punt aan de lijn. Om maar te zeggen dat ik Carl Hoefkens dankbaar ben. Vier jaar speler en viereneenhalf jaar trainer. Dan ben je een Club boy. Supporters horen zo’n mannen niet uit te fluiten. Nooit!

Zo is dan het nieuwe jaar begonnen. Als ik weet dat ik straks onder deze column "Dessel, 1 januari 2023" schrijf, moet ik aan de vele nieuwjaarsbrieven denken die ik als kind moest voorlezen. Voor ouders, peter en meter. Ik deed dat graag, dat voorlezen. Ik wou er op kerstavond al aan beginnen herinner ik me. Maar dat schrijven? Had ik daar een hekel aan. In schoonschrift de in de school gekregen teksten overschrijven op een bij de lokale krantenwinkel gekochte nieuwjaarsbrieven en een over je schouders meekijkende moeder-onderwijzeres of de letters wel goed gevormd waren en er geen inktvlekken achterbleven. Meer dan eens moeten herbeginnen inclusief de tranen met tuiten. Dat waren tijden. Het leerde ons wel wat orde en stiptheid is.

Bij een nieuwjaarsbrief horen dus ook heel wat wensen. Een goede gezondheid, dat primeert boven alles. Daar staat of valt alles mee. Een vredevol. Zeker nu wij de harde realiteit van oorlog zien op ons eigen continent. En zorg dragen voor elkaar. Weten dat anderen op je rekenen. Iemand kunnen helpen is zo veel leuker dan geholpen moeten worden. Een wijsheid die ik van mijn vader zaliger meekreeg en nooit zal vergeten.

Tot slot; een warme oproep. Vanavond start op Eén de reeks “Het verhaal van Vlaanderen”. In tien afleveringen neemt Tom Waes ons mee door de geschiedenis van onze contreien. Wie en wat maakte wat wij nu zijn. Ik kijk er met belangstelling naar uit. Allen een fijne zondag nog en een gelukkig nieuwjaar.

Kris van Dijck

Dessel, 1 januari 2023