Het volk heeft altijd gelijk

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Het volk heeft altijd gelijk

Vrijdag ontplofte een bom in Vlaanderen. Misschien heb jij er niet bij stil gestaan. Maar het feit dat dé naoorlogse dominerende partij van Vlaanderen én van België, in een opiniepeiling verschrompelt tot de kleinste van Vlaanderen, waardoor haar voorzitter onmiddellijk zijn ontslag aanbiedt, is een revolutie op zich. In de kieskring Turnhout in 1977 55,95%. In een landelijke peiling 45 jaar later 8,7%.

Toen ik als jongeling de stap naar de partijpolitiek zette, was het in mijn brede omgeving al CVP (wat nu CD&V is) dat de klok sloeg. In het jeugdhuis. In de sportclub. In de school. Het ging zelfs zo ver dat als je niet tot die christendemocratische club behoorde, en zeker niet wanneer je voor een andere club militeerde, je gewoonweg gebroodroofd werd. Ik ga de school niet bij naam noemen, maar als jongeling solliciteren en vlakaf in je gezicht gesmeten krijgen dat je een baan kan vergeten omdat je schepen bent voor de Volksunie, en niet voor de CVP, vergeet je nooit. Neen, nooit. Het was misschien al even erg dat men je dan maar in het gemeenschapsonderwijs wou binnen loodsen, op voorwaarde dat je je sollicitatieformulier binnenbracht bij het lokaal socialistisch parlementslid. Toen SP. Nu Vooruit. Ook dat kreeg men met mij niet klaar. Dan maar mijn heil zoeken in Aarschot en Deurne-Antwerpen.

Zo ging het er evenwel nog steeds aan toe in het Vlaanderen anno jaren tachtig van vorige eeuw. Tot zulke knievallen liet ik me nooit verleiden. Ergo, ik walg van die manier van werken. Buigen? Ik? Niet wanneer ik geen fout maakte. Wanneer ik wel fout ben, ben ik ook de eerste om mijn fout ootmoedig toe te geven en de consequenties te dragen.

Wie mij kan betrappen dat ik bij benoemingen, aanstellingen, of wat dan ook mij laat leiden door de politieke gezindheid van de betrokkene moet het mij onmiddellijk komen zeggen. Competenties en bekwaamheden van personen. De correctheid van een dossier en procedure. Dat zijn de enige parameters die er bij mij toe doen. Geen andere. En dat zal zo blijven.

Mijn ouders maakten nog erger mee. Mijn moeder werd uit het katholiek onderwijs uitgerangeerd en mijn vader werd in de eucharistieviering steevast ‘vergeten’ bij het uitreiken van de heilige communie door de toenmalige dorpspastoor. Ik zag het als kind gebeuren in de zondagsmis; mijn gehandicapte, diepgelovige vader naast me, die door de priester gewoon genegeerd werd. Het staat op mijn netvlies. Zolang ik leef. Ik word opstandig als ik er aan terugdenk. Geen discriminatie op basis van afkomst, huidskleur of geslacht. Wel omwille van het ‘gedacht’. Het is nog steeds schering en inslag in ons land. Ik walg van die manier van handelen.

En zo zijn we er aan begonnen en heb ik mijn steentje bijgedragen aan het onderuit zagen van de poten onder hét machtsbastion bij uitstek. In Dessel kwamen de eerste blutsen in de christendemocratische carrosserie in 1982 tot stand. De hegemonie en de almacht werden doorbroken en na verschillende kuren van meerderheid dan wel oppositie haalde de CD&V bij de laatste verkiezingen in Dessel nog 3 zetels op 21. Iets dat nu landelijk in het verschiet ligt?

Heb ik een vorm van leedvermaak? Neen. Het doet ons wel opnieuw met de neus op de feiten drukken. Zoals ik in de titel schrijf: “het volk heeft altijd gelijk.” Ik spreek niet graag over andere partijen. Maar de CD&V… We liepen vier jaar samen in een kartel. Op zich een mooie periode. We hadden er alle vertrouwen in. Geert, Bart, Frieda, ik,… bij ons. Yves, Jo, Inge, Luc, Etienne,… bij hen. We herlegden de politieke kaarten. Meer Vlaanderen lag in het verschiet. Tot de rek brak. En wat was die rek? Typisch CD&V misschien… Niet kunnen kiezen. Het is België of Vlaanderen. Niet beiden. Het is wal of schip. Tussenin wacht het kille water van het dok.

Vele jaren later opnieuw een dramatische keuze om toch maar in die uitzichtloze Vivaldi-coalitie te stappen. Het zou wel eens het laatste zoenoffer kunnen geweest zijn. Eigenlijk vind ik dat erg, want ook bij CD&V heb ik veel goede, aimabele, gedreven en bekwame politieke collega’s. Nu, het zijn nog geen verkiezingen, maar peilingen wegzetten als ‘het zijn toch maar peilingen’ zou ik nu precies ook niet doen. CD&V zal moeten kiezen.

Beste lezer, eenzelfde proces maakten wij mee. Na het verschrompelen van de Volksunie en de weg door de woestijn onder de kiesdrempel, kregen we in het kartel onze tweede adem. De basis van ons succes was evenwel niet dat kartel. Wel de klare wijn die we schonken. Waar we aanvankelijk op mediamuren botsten, was het voor het brede publiek na een paar jaar wel duidelijk waar de N-VA voor staat. Onze boodschap was loepzuiver en werd daardoor opgepikt. Dat is de essentie van aan politiek doen. Duidelijk zijn in je verhaal. Duidelijk zijn in je boodschap. En bovenal consequent blijven. Kunnen compromissen? Jazeker , maar rotte compromissen leiden tot suïcidale situaties om de beeldspraak van Jean-Pierre Rondas te hanteren (zie zijn politiek pamflet ‘Suïcidale dialoog en rotte compromissen’).

Het kan dus echt wel anders. Ik heb van de week gesnoept van de manier waarop Sinn Féin leider Michelle O’Neill het debat aanging met haar politieke tegenstrevers. Wat een charismatische dame en wat een loepzuiver discours. Uit haar overwinningsspeech: “Vandaag betekent een belangrijk moment van verandering. Een historisch moment voor onze politiek en onze bevolking. Vandaag begint een nieuw tijdperk. Het geeft ons allemaal de kans om de verhoudingen in onze samenleving te herbekijken op basis van eerlijkheid, gelijkheid en sociale rechtvaardigheid. Ongeacht de religieuze, politieke of sociale achtergronden beloof ik het beleid te doen werken. Ik beloof te werken in partnerschap zonder verdeeldheid. We zullen samenwerken met leden van alle politieke gezindheden. We zullen respect tonen en we verwachten respect te krijgen.”

Voor het eerst in de geschiedenis is het republikeins-nationalistische Sinn Féin, dat ijvert voor de hereniging van Ierland, de grootste in Stormont, het Noord-Iers parlement. 27 zetels en na hen het unionistische DUP met 24 zetels. O'Neills oproep tot dialoog en samenwerking staat in schril contrast met de verdrukking die haar volk decennia heeft moeten ondergaan. Trap niet in de val door hetzelfde te doen wat zij die jou jarenlang discrimineerden deden. Je zou even verwerpelijk zijn dan hen. Doe het anders. In woorden én in daden.

Tot slot. Voor zij die het incident van voor een paar weken in de media zagen van de actievoerende brandweerlieden waarbij ik me ook niet liet vernederen door voor het oog van de camera de rug gekeerd te krijgen. Daar werden toen lelijke woorden naar mij geroepen. Ondertussen zijn de betrokkenen bij mij langs geweest. Op eigen initiatief. Zonder dwang. Alleen. Oog in oog. Moedig. We hebben op een serene manier dat uitgepraat zoals het volwassen mensen betaamt. Vergeven en vergeten, van mijnentwege. Fier op onze brandweer en samen zullen we voor de veiligheid van onze burgers blijven zorgen. Fijne zondag verder.

Kris van Dijck

Dessel, 8 mei 2022