Graag wat nuance in het debat

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Graag wat nuance in het debat

Onze wereld staat echt wel op z’n kop. Elke dissonant geluid, elke kritische stem wordt door diegene die het daar niet mee eens is onmiddellijk weggezet als polarisering en aanstoken tot geweld. Het laatste wat we verdragen, is de mening van de ander. Hoe ver zijn we verwijderd van de guillotine die in de eerste jaren van de Franse Revolutie, die nochtans “vrijheid, gelijkheid, broederlijk” in haar vaandel droeg, elke mogelijke opponent een kopje kleiner maakte? Met de twee voorbeelden van de voorbije week die ik er uitlicht kan je een hele boulevard plaveien.

Laat ons beginnen met de zaak Jürgen Conings. Ik behoed me van echt diepgaand en concreet in te gaan op de zaak. Gewoon omdat ik te weinig weet en, laat me eerlijk zijn, geen vertrouwen heb in wat de pers tot nog toe op ons los liet. Veel “als” en “zou”, veel gepronostikeer en het ultieme gezagsargument: “uit goede bron hebben we vernomen dat…“. Ja, ik ken dat, die goede bronnen.

Voor wat ik weet en wat ik allemaal op een rijtje zet, vind ik dit een indroevige zaak. Ik zie hier alleen verliezers. Geen winnaars. En toch mogen er blijkbaar geen vragen gesteld worden naar het wat, het hoe of waarom. Wat drijft deze man? Wat heeft hem zo ver gebracht? Heeft hij hulp gezocht en niet gevonden? Maar ook, klopt het dat hij op de lijst van OCAD staat als terreurverdachte? Hoe kan hij dan nog aan die wapens? Laat staan er mee naar buiten rijden?

Al die vragen leidden in het parlement enkel tot verwijten van de huidige minister van landsverdediging aan vorige ministers, waarbij duidelijk Steven Vandeput en Sander Loones geviseerd werden. Ook partijen die “het fascisme en racisme promoten” moesten het namens de minister ontgelden. Nou moe, ik voel me alvast niet aangesproken. Daarmee is dan blijkbaar alles gezegd en kunnen de handen als een ware Pontius Pilatus in onschuld gewassen worden. Want echte antwoorden? Neen… Mij lijkt het moeilijk te vatten wat de schuld van de twee oud-ministers van landsverdediging is die sinds 2018 van de post af zijn als het gaat om een man die in 2020 op de OCAD-lijst van terreurverdachten verschijnt en in 2021 fel-bewapend een kazerne kan uitrijden.

Ook Marc Van Ranst meende zich te moeten moeien in het debat door onmiddellijk en grootsprakig met de vinger te wijzen naar mensen als Siegfried Bracke, Rik Torfs of Hendrik Vuye. Kan het nog wat straffer? De bedreigingen naar mijnheer Van Ranst en zijn familie kunnen enkel maar veroordeeld worden. Daar ben ik heel duidelijk in. Maar moet hij in de gegeven omstandigheden de sfeer nog wat oppoken? Aub zeg. In deze situatie lijkt het me beter niet alleen letterlijk onder te duiken in een safe-house maar ook even je mond te houden. Even low-profile, zou dat de zaak niet dienen? Zwijgen is goud, weet je. Als je naar iemand wijst, mijnheer Van Ranst, dan zijn er steeds drie vingers aan je hand die naar jezelf wijzen. Probeer het maar eens.

Mijn tweede voorbeeld is van een heel andere orde. Maar ook één waar mijns inziens de nuance zoek is. Voor wie het nog niet wist, Club Brugge behaalde donderdag zijn zeventiende landstitel. Na een schitterend seizoen volgde een zenuwslopende eindronde. De ontlading donderdag in het Lotto Park was groot, en de terugreis naar ’t Zeetje zorgde voor de nodige decibels en vertier op de bus. Wie dat afkeurt heeft nog nooit van sport, laat staan kampioenspelen geproefd. Eenmaal in Westkapelle liet goudhaantje Noah Lang zich meeslepen in de supportersgezangen waardoor hij de woede van het halve land over zich heen kreeg.

Het is eigen aan supporters dat men niet alleen de lof uitspreekt en de aanmoedigingen uitschreeuwt voor de eigen ploeg. Zeker als het is om de tegenstander te destabiliseren of te vernederen getuigen supportersliederen en -gezangen zelden van goede smaak. Is er racisme in het voetbal? Ja! Net zoals in de samenleving. Ik sta dan ook voor honderd procent achter acties tegen het racisme zoals o.a. de Pro League ze voert. - Die van de FIFA vind ik al wat hypocrieter, zeker als je het vierjaarlijkse wereldvoetbaltornooi in een land als Qatar gaat organiseren - Dus net zoals ik alle campagnes tegen racisme toejuich, weiger ik alles wat smaakloos is onder de grote noemer van racisme, of in dit geval van antisemitisme, te kapittelen.

Nogmaals, ik vind de tekst smaakloos, maar er werd duidelijk niet opgeroepen tot het doden van Joden, kreten die de voorbije dagen in onze steden wel gehoord werden en die ik de twitterende politici van vrijdagochtend niet hoorde veroordelen. Ach, als dé Club-supporter (voor zover die bestaat) echt antisemiet is, verklaar me dan eens hoe het dan kan dat spelers als Ronny Rosenthal of Lior Refaelov zo op handen gedragen werden en uitgroeiden tot ware Club-iconen. Dat zijn echte Joden moet je weten en dé Club-supporter drukte hen aan hun hart. De woke-gemeenschap blijft zo stokken zoeken om toch maar een hond te kunnen slaan. Zelfs als de geviseerde “dader” het zelf meer dan eens moest ontgelden wegens zijn afkomst.

Ik eindig deze week dan ook met een oproep. Een oproep tot verdraagzaamheid. Verdraagzaamheid niet voor diegene die hetzelfde denkt dan jij, want dat is gemakkelijk, dat is geen verdraagzaamheid. Maar verdraagzaamheid ten opzichte van wie anders denkt dan jij. Met wie jouw mening botst. Verdraagzaam zijn betekent ook niet het blindelings eerbiedigen van om het even welke mening van gelijk wie. Wel voor de eerbiediging van de persoon en de vrijheid van hem of haar als medemens. Want vergeet niet, hij (Maximilien de Robespierre) die 230 jaar geleden de meesten tot het schavot verwees, was zelf bij de laatsten van wie het vallend mes het hoofd van de romp scheidde.

Kris van Dijck

Dessel, 23 mei 2021