De partijraad

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

https://www.facebook.com/di.slegers/videos/275074074272096

De partijraad

Gisteren vond de maandelijkse partijraad van de N-VA plaats. Voor wie niet zo vertrouwd is met de interne werking van de partij, na het partijcongres waar over regeringsdeelname of -uittreding beslist wordt en het inhoudelijk programma tot stand komt, het hoogste orgaan van de N-VA. De N-VA is van nature een zeer democratische partij die werkt vanuit de basis naar de top. De partijraad is dan ook een groep van ruim 200 geëngageerde N-VA’ers: vertegenwoordigers uit de arrondissementen, van de jongeren en alle parlementsleden en ministers die dus tien maal per jaar samenkomen op zaterdagnamiddag. Ik schrijf wel degelijk ‘geëngageerde’, want in tegenstelling tot wat vaak buiten de politiek gepercipieerd wordt, doen ze dat allemaal op vrijwillige basis; kosteloos en zonder vergoeding. Want ja, op alle niveaus van de politiek zijn er nog duizenden mensen, en dat geldt voor alle partijen, die zich vrijwillig inzetten. Zeker weten.

Nu terug naar onze partijraad. Vorige week donderdag kreeg ik, net zoals de anderen een herinneringsmail met een oproep voor kandidaten om zich, opnieuw op vrijwillige basis, in te zetten voor de interne werking van de partij: penningmeester, voorzitter en ondervoorzitter partijraad, leden van de statuten commissie en comité van toezicht. En ik dacht bij mezelf: “waarom niet?”

Ik herinner me nog mijn intrede in de partijraad van de Volksunie: 1995, pas verkozen als lijsttrekker voor de kieskring Mechelen-Turnhout in het Vlaams Parlement. We vergaderden met de partijraad, ook op zaterdagnamiddag, in een majestueuze zaal, de naam van de zaal ontgaat me, aan de voet van de Kunstberg, langs de Keizerslaan in hartje Brussel. Ik maakte er de zwanenzang van de Volksunie mee, en in september 2001 de eerste partijraad van de N-VA aan de andere kant van de trappen van de Kunstberg in de Koninklijke Bibliotheek van België. Mooie locatie, neen?

Het ligt niet in mijn bedoeling om hier heel mijn verhaal neer te pennen over het ‘wat, waar en hoe’ van mijn engagementen, en kansen binnen de N-VA. Maar toch… Als ik het even in ogenschouw neem blijven er nog maar drie partijbestuursleden over van in het begin die straks onafgebroken twintig jaar op de teller hebben staan: stichter Geert Bourgeois, huidig voorzitter Bart De Wever en ikzelf. Ik mocht de eerste jaren als Algemeen Secretaris opdraven. En dat mag je letterlijk nemen. Ik leerde veel (achter)zaaltjes kennen. Reed heel het Vlaamse land af om al was het maar een handvol enthousiastelingen te motiveren en mee te trekken in ons verhaal: van Opgrimbie tot De Panne… Daarna volgden twee termijnen van fractievoorzitterschap waarvan de laatste eindigde met een opdracht die ik kreeg om de Cel Lokaal Beleid mee onder mijn hoede te nemen. Die opdracht stopte even plots als dat ze in het leven was geroepen… Enfin, ik heb er mijn eigen mening over. Maar, als je zoveel jaren betrokken bent bij de interne werking van de partij, waarvan toch meer dan tien jaar in de dagelijkse leiding, wat je niet zomaar aan de kant zet, denk je inderdaad: “waarom niet?”, wanneer er gevraagd wordt naar mensen die zich willen engageren.

En zo besloot ik mij kandidaat te stellen om de partijraad voor te zitten, het orgaan dat ik altijd zeer erg gewaardeerd heb. Net omdat hier de stem van de basis klinkt. Ik vroeg me niet af wie de andere kandidaten waren. Ik dacht, neen, als je dat wilt doen, moet je niet naar anderen kijken. Dan moet je gewoon vol je kans gaan. Sommigen stelden wel de vraag of een parlementslid dat moet doen want door de band genomen wordt de partijraad voorgezeten door een niet-parlementslid. Maar ook hier dacht ik: “waarom niet?” Het is niet verboden en in de partijraad zijn we toch gelijken onder de gelijken, neen? Daar heeft de stem van een minister hetzelfde gewicht als die van een arrondissementeel vertegenwoordiger. Daar is de vrijwillige betrokkenheid van alle leden even groot. En de rol van de voorzitter? Aan hem of haar is het om de vergadering te leiden en de rechten van alle partijraadsleden te waarborgen. Van allen. En alle partijraadsvoorzitters die ik in al die jaren kende deden dat prima. Dus opnieuw: “waarom niet?”

Daarom stelde ik me kandidaat. Samen met twee collega-partijraadsleden. Geen tegenkandidaten. Wel medekandidaten want alle drie wensen we ons te engageren in het belang van de partij. Finaal kreeg ik de meerderheid van de stemmen achter mijn naam. Ik ben de partijraad daar zeer dankbaar voor en voel me opnieuw die enthousiaste jongeling die in 1995 én in 2001 en de vele jaren nadien naar de partijraad reed. Want, er wachten ons opnieuw boeiende tijden. Daar ben ik zeker van.

Kris van Dijck

Dessel, 25 april 2021