Frustratie

Elke zondag belicht ik een onderwerp dat me de voorbije week opviel…

Frustratie

Ken je dat gevoel? Zien en weten wat er fout loopt en niet bij machte zijn om er iets aan te doen? Inderdaad: frustratie. Of zoals Wikipedia het omschrijft: “frustratie is de emotionele toestand van iemand die belemmerd wordt zijn verwachtingen, behoeften of doel te verwezenlijken.” Ik kende deze week die ‘emotionele toestand’ en wil je er deze zondagochtend deelgenoot van maken in de hoop dat het wat oplucht.

Het is een open deur intrappen dat de coronapandemie waar heel de samenleving, zowel openbaar als in private sfeer, onder lijdt ook ons lokaal bestuur parten speelt. Wij zijn een klein gemeentebestuur en onze personeelsformatie is er op berekend om de gewone, dagelijkse werking te beheren en te beheersen. Sinds straks een vol jaar heeft men heel wat bij in onze korf geschoven. Extra taken waarvoor we op zich niet geëquipeerd zijn. Met één extra tijdelijke aanwerving en vooral door onze medewerkers die dat extra werk er zonder morren allemaal bijnamen, deden en doen we het toch maar. Ergo; ik stel vast dat wij op vele vlakken sneller, efficiënter en daadkrachtiger waren dan vele groten. We bezorgden als eerste onze inwoners mondmaskers in een periode, en we zijn dat misschien vergeten, dat er nergens te koop waren. We informeerden dagelijks onze inwoners en verenigingen via website, een speciaal aangemaakt mailadres, nieuwsbrieven, extra publicaties, enz. We zijn constant in overleg met het ziekenhuis en de woonzorgcentra. We organiseerden een uniek corona-veilig afhaalpunt van waaruit verenigingen hun verkoop konden organiseren. Studenten en scholieren boden we een veilige studeerplek aan. Driekoningen kende een eigen invulling die het nationale nieuws haalde. En zo zijn er nog tal van voorbeelden. Tenslotte, toen eenmaal de contact-tracing en later de quarantaineopvolging aan ons overgedragen werden, werden ook die rigoureus uitgevoerd. Ik ben voor dat alles al onze diensten en medewerkers enorm dankbaar. En toch frustratie?...

Heel onze hoop op het terugkeren naar een normaal zoals we dat kennen van voor maart 2020 hebben we gesteld op het vaccineren van de bevolking. Om tot een goed resultaat te komen zou minstens 70% van de plus zestienjarigen daartoe bereid moeten zijn. Maar ook dit verhaal begon met een valse noot en leidde een kakafonie in.

De verschillende vaccins waren amper goed en wel ontwikkeld of het bleek al dat Europa haar aankoopstrategie faalt. Britten, net op tijd uit de EU blijkbaar, en Israël waren veruit de primussen van de klas bij de uitrol van het vaccineren.

In eigen land werden de lokale besturen en Eerstelijnszones, kortweg ELZ en bij ons Baldemore (Balen, Dessel, Mol, Retie), gevraagd voor die uitrol van vaccinatie te zorgen. Wat we met heel veel enthousiasme en inzet aanpakten. We bouwden een vaccinatiedorp in Mol, honderden vrijwilligers boden zich aan, de campagne loopt en alles werd tot in de puntjes geregeld. Ook hier een dikke pluim voor alle betrokkenen. En toen begon het…

In theorie zouden wij met acht uitgebouwde vaccinatielijnen, draaiend van 7u30 in de ochtend tot 21u30 ’s avonds en dit zeven dagen op zeven in geen twee maanden tijd onze doelgroep van 46.535 inwoners kunnen gevaccineerd krijgen. Maar om het met de woorden van Elsschot te zeggen: “maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren.”

Probleem één: er zijn niet genoeg vaccins. Daar zijn tal van redenen voor. Productie die niet kan volgen. Bestellingen die slecht onderhandeld werden. Enfin, genoeg redenen al dien ik er in alle eerlijkheid wel aan toe te voegen dat ik het enorm apprecieer dat de sector op een goede negen maanden tijd tot het ontwikkelen van vaccins is gekomen. Dat op zich was al een huzarenstuk. En dat het geen koekjesfabriek is, zo’n vaccinatieproductie, daar heb ik ook alle begrip voor. Enfin, het is een gegeven: de vaccins komen niet binnen zoals aanvankelijk gepland of gehoopt…

Probleem twee: onze mensen geraken niet uitgenodigd. En daar komen we op het punt van mijn frustratie… Dat er regels zijn rond privacy en GDPR (General Data Protection Regulation) zal je wel weten, maar dat maakt het voor ons ontzettend moeilijk om te doen wat we horen te doen. Waar wij natuurlijk wel lijsten hebben van wie er in onze gemeente wonen, mogen wij die niet gebruiken om u uit te nodigen. Mensen die in de risico groep vallen kunnen we al zeker niet uitnodigen, want wij kunnen of mogen niet weten wat de medische toestand van onze inwoners is. Voor alles valt natuurlijk wat te zeggen, maar het bindt ons. Aan handen en voeten.

Wie nodigt mij dan wel uit, hoor ik je vragen. De overheidsdienst Smals schreef een opdracht uit om over een programma te beschikken dat het rijksregister en medische data in een veilige omgeving kan koppelen, mensen kan uitnodigen en de administratieve rompslomp die daarmee gepaard gaat vlot laat verlopen. De opdracht werd toegewezen aan een drie mans bedrijfje, Paronella, dat daarvoor Doclr inzet. Dit doet bij mij al vragen rijzen… En terwijl de vaccins met mondjesmaat in ons centrum toekwamen moesten wij vaststellen dat Doclr niet functioneerde. Stel je voor: vaccins, maar geen mensen… Dit euvel konden we verhelpen door eerst onze vrijwilligers van het vaccinatiecentrum en zorgpersoneel te vaccineren. Maar hoe verder? Het zou aan geen kat uitlegbaar zijn dat vaccins in de koelkast zouden blijven liggen tot na vervaldatum omdat we geen mensen kunnen uitnodigen. Dat was de frustratie die me de hele week parten speelde. En niet allen bij mij.

De laatste berichten die ik vrijdag mocht ontvangen waren toch van die aard dat onze interventies naar Brussel toe niet in dovemansoren vielen en dat Doclr nu ook bij ons operationeel is. Waarschijnlijk zullen we nog wel eens op probleempjes stuiten, dat staat buiten kijf, doch laat de vaccins nu maar komen. Liefst zo snel mogelijk. Onze bevolking snakt er naar. Fijne zondag nog.

Kris van Dijck

Dessel, 7 maart 2021